Ik sta voor de poorten van het met regenbogen overgoten Westerpark Amsterdam in een tutu. Milkshake Festival, maak je tetten maar nat, ik kom eraan. Nou ja, zo meteen dan, eerst mijn kaartje vinden. Om de rij met ongeduldig trappelende trans-troetelbeertjes niet voor de voeten te lopen besluit ik (op onvriendelijk verzoek - waarom zijn drag queens vaak meer een bitch dan de teef van mijn moeder?) uit de rij te stappen om aan de zijkant van alle hectiek mijn toegangsticket uit mijn mailbox op te graven. Het duurt, ik ga erbij zitten. 

Er komt een stel naast me staan. Hij, met grote sporttas, zij in deftig Chanel, zenuwachtig om zich heen kijkend. ‘Heeft u er bezwaar tegen als ik me even omkleed?’ De man kijkt me vriendelijk aan, de vrouw kijkt naar de grond. ‘Natuurlijk niet, ik zoek mijn kaartje, ergens in mijn mail. Hijsen jullie je maar lekker in jullie outfit, geen probleem.’

‘Zíjn outfit, niet jullie outfit!‘ De vrouw kijkt nog steeds naar de grond en wijst naar haar man, die zorgvuldig een korsetterig klein rood jurkje neerlegt en een paar torenhoge hakken tevoorschijn tovert. ‘Kijk alsjeblieft uit dat je niet valt schat,’ zegt de vrouw tegen de man. ‘Lieverd, soms maak ik er een rondje op in huis, als jij boodschappen doet. Ik ben het nog niet verleerd!’

De ogen van de man schitteren wanneer hij de jurk aantrekt, die aan de achterkant zorgvuldig wordt ingesnoerd en dichtgeknoopt door de vrouw. Ze doet zijn broek, trui en schoenen in de sporttas en geeft haar man een zoen. ‘Veel plezier lieverd, ik kom je om elf uur weer ophalen met je normale kleren. Zie ik je weer op deze plek?’ 

Ik vind mijn toegangskaart en begeleid de man in het rode korset door het drassige gras naar de kassa. ‘Waarom veranderen mannen in een jurk vaak in een over het paard getilde diva?’ vraag ik, wanneer ook deze, zojuist nog poeslieve man een sneer maakt naar een iets te dik meisje in een visnetpanty. ‘Ik vind jouw tutu heel mooi,’ krijg ik als antwoord terwijl hij mijn schouder pakt om zijn evenwicht te bewaren.

Binnen nemen we afscheid, beiden worden we opgewacht door een overkill aan glitter en zuurstok. Ik in de letterlijke vorm: Daan, mijn beste vriend, staat daar  in alle kleuren van de regenboog met een zuurstok-toverstaf in zijn hand. De man in jurk door de figuurlijke vorm. Een man in een klein doorzichtig broekje is overduidelijk én meetbaar blij hem te zien.  

We dansen. Eerst in de zon, daarna in de regen. We schuilen in een tent waar een waarzegster niet heeft gerekend op noodweer. Haar tarotkaarten plakken op de tafel en ze is overduidelijk geïrriteerd over het feit dat haar tent nu wordt gebruikt als schuilbunker in plaats van het Jomanda-paradijs waarvoor het bedoeld was. Toch hangt er een paradijselijke sfeer, er kruipen mensen tegen elkaar aan en wij wiegen op één vierkante meter een beetje van links naar rechts.

Na een uur tussen de knuffelende poncho’s geeft de waarzegster het op en druipt af. Ze wordt vriendelijk gedag gezegd door de menigte, die zich van geen kwaad bewust is. Hier en daar probeert een omstander haar te knuffelen, het chagrijn is van haar gezicht af te lezen.

Als een waarzegster haar dag niet heeft is je toekomst verre van rooskleurig, bedenk ik me, waarna ook wij besluiten officieel te zijn weggeregend. Ik denk aan de vrouw van de man in de rode jurk. Zij zal zo, in de stromende regen, haar man opvangen en hem helpen met zijn korset. Ze zal het losmaken, hem afdrogen en in zijn ‘normale’ kleren helpen. Ze zal hem vragen of hij het leuk heeft gehad maar het antwoord niet begrijpen.  

En volgend jaar zal ze het weer doen. Het is zijn Milkshake.   

Meer columns van Malou lees je hier