Turofobie
Malou schrijft over de schoonheid van het leven met alle vieze randjes die daarbij horen. Niet zoals het staat afgebeeld op haar Instagram account: zoet en onbesmet, maar met alle gebreken en mislukkingen. Leve het ongemak, weg met de schaamte.
‘Mevrouw Holshuijsen. Waar bent u bang voor?' Hij glimlacht en kijkt me vriendelijk aan. 'Ach, eigenlijk valt het best mee,' antwoord ik. Hij schudt zijn hoofd maar blijft glimlachen. De kamer ruikt naar wierook en schoonmaakmiddel, wat ik ervaar als overdreven en onaangenaam.
Soms botst een combinatie van geuren, bijvoorbeeld wanneer mannen na het sporten niet douchen, maar deodorant opspuiten. Los van elkaar zijn de geuren van deodorant en vers mannenzweet best te doen. De combinatie ervan, zeker wanneer je het even tien minuten op kweek zet en naast me komt staan in de AH, vind ik mensonterend. De wierook-schoonmaakmiddel-blend is van dit kaliber. Toch moet ik het er mee doen, nog 59 minuten, zie ik op de grote klok in de spreekkamer.
Mijn ‘in cynisme ondergedompelde aura’ en ik zitten tegenover een alternatieve dokter. Een ‘cadeautje’ van een vriendin. 'Jij met je gekke fobieën! Baadt het niet, dan is het alleen zonde van het geld!' stond er op de verjaardagskaart. Ze heeft zelf ook zo’n zweefsessie ondergaan en heeft er enorm veel baat bij gehad toen zij de zin van het leven even kwijt was.
De zin van het leven ben ik niet kwijt, maar de zin in een sessie met Dr. Peter Placebo is ver te zoeken. Toch zit ik nu tegenover hem, klaar om gelezen te worden. Als cynisme een kleur heeft, is die oranje-geel. Die kleur schijnt steady om mij heen te zweven. ‘Speels, humoristisch en vrij,’ noemt hij het. Hij glimlacht en scant mijn lijf van mijn tenen naar boven. Ik word er ongemakkelijk van.
‘Mevrouw Holshuijsen, wat is uw meest onverklaarbare angst?’ Hij kijkt me doordringend aan, wat het gevoel van ongemak versterkt. Ik besluit mijn vooropgestelde plan - het saboteren van de auraprikker - door de plee te spoelen en netjes mee te gaan in waar-ever-de-fak ik nu in terecht ben gekomen.
‘Ik ben bang voor vierkant gesneden kaas. Ook als deze in folie zit.’ Dr. Peter Placebo lacht. ‘U hóéft hier niet leuk te doen, mevrouw Holshuijsen. Binnen deze muren gelden de regels van vertrouwen.’ Hij buigt naar voren en kijkt me nog indringender aan. Als je mij dit een paar minuten eerder had verteld, had ik niet geloofd dat het kon. Alsof hij door mijn ogen en voorhoofdhuid (goed lezen) heen probeert te kijken. Gatverdamme.
Ik word nerveuzer en ongemakkelijker bij iedere seconde die op de grote klok achter hem wegtikt. Nervositeit resulteert bij mij meestal in een spraakwaterval van ongeveer alles wat in me opkomt. Vaak gênant, zelden genuanceerd.
‘Als ik het zie, dan krijg ik kippenvel. Mijn nekharen gaan overeind staan en ik krijg een enorme drang om weg te rennen. Laatst ontbeet ik bij een vriendin, ze had superlief de tafel gedekt. Toen ik het brood pakte zag ik pas dat er een pakje kaas lag. Van die plakken met folie ertussen. Ik slaakte een gil en sprong naar achteren. Mijn hart zat in mijn keel en ik moest er echt van bijkomen. Wat ik écht niet trek zijn ontbijtbuffetten waarbij dát tussen het normale voedsel ligt. Als ik er dan toch langs moet begin ik echt te bibberen. Puur uit walging. Ik eet overigens wel geraspte kaas of gesmolten kaas, maar vierkante kaas trek ik echt niet. Ik eet liever een sprinkhaan op dan dat er iemand naast me een vierkant plakje kaas uit een folietje haalt en het op een broodje doet. Het liefst zou ik diegene fysiek iets aandoen. Het ís dat ik dan dichter bij die vierkante kaas in de buurt moet komen en dáárom is dat nog nooit gebeurd.’
‘Ho maar even.’ De glimlach heeft plaatsgemaakt voor een geïrriteerde blik. Ik ben stil en zie de seconden wegtikken. Officieel heb ik nog 41 minuten zweeftijd maar ik besluit te gaan. ‘Dat lijkt me verstandig mevrouw Holshuijsen.’ Dr. Peter Placebo voelt zich écht in de zeik genomen. Hem op dit moment proberen te overtuigen van het tegendeel, is ongeveer net zo moeilijk als het verkopen van een bikini aan een Eskimo.
‘Turofobie, google dat maar in uw glazen bol,’ weet ik er op de valreep nog uit te gooien. Waarna ik mijn telefoon pak en de vriendin app waaraan ik dit spektakel te danken heb: VROUW! (lees: SUKKELNERD). Niet van mijn turofobie af. Wél een nieuwe fobie erbij! Enge dokter! Wijntje vanavond? X