We hebben een kater en liggen op de bank. Hij heeft zich naar mijn huis kunnen verplaatsen en daar ben ik erg blij mee, want andersom zou het me niet gelukt zijn. ‘Ik wil me insmeren met Tony Chocolony en chips, tot zo!’ stuurde hij via WhatsApp, na ons uit de hand gelopen avondje stappen met de gifmengster. (De gifmengster: die vriend/vriendin waar je altijd teveel mee drinkt. Hoe vroeger je de volgende dag je bed uit moet, hoe later het wordt: ‘Nee, jij gaat nog NIET naar huis.’ Enfin, de gifmengster.)  

Daan, mijn beste vriend, en ik kijken naar de televisie. Zorgvuldig switchen we tussen de tragedies in MTV’s real-lifeprogramma’s en een Discoveryserie over waarom vliegtuigen neerstorten. ‘Stel, je zit in een vliegtuig en je moet verplicht naar Ex on the Beach kijken, dan mag je toch hopen dat je vliegtuig neerstort?’ grappen we, terwijl we ongegeneerd genieten van de getatoeëerde halfjes in zwembroek en olie.  

Er is een meisje aan het huilen aan de ontbijttafel. Ze heeft het ‘per ongeluk’ (ben je erop gevallen?) met een andere deelnemer gedaan.  Daar is de rest van de bij-elkaar-gesprokkelde-hersencellen erg ontdaan over en de producers van het programma zijn er erg blij mee. Er wordt geschreeuwd, gehuild en met plastic stoelen gesmeten. Ook moet er een meisje overgeven. Elke groep heeft een gifmenger, zo ook bij Ex on the Beach. Die is echter niet aanwezig bij de testosteronconfrontatie. Hij ligt zijn roes uit te slapen ergens in de met alcohol ingerichte villa waar het zooitje verblijft.  

Reclame bij MTV, terug naar de vliegtuigen. Er is er één neergestort en iedereen heeft het overleefd. Daan en ik hebben onze twijfels bij de term ‘neergestort’. Als iedereen het heeft overleefd, spreken we toch van een noodlanding? We zijn te lui om te googlen en kijken naar de reconstructie. De piloot vertelt wat er iedere seconde van de crash door zijn hoofd ging. Hij gelooft in God, daarom leeft hij nog, is zijn conclusie. ‘Tragisch, dat mensen na een vliegtuigcrash zich alles kunnen herinneren, terwijl ze bij Ex on the Beach niet eens weten met wie ze een paar uur daarvoor geneukt hebben,’ merk ik op. Daan lacht. ‘Ik zou liever in dat vliegtuig zitten dan meedoen met Ex on the Beach,’ vult hij aan. We lachen en reconstrueren mee. Waar in het vliegtuig zit je het gunstigst in het geval van een crash? Stel, we crashen op een onbewoond eiland, kunnen wij  daar samen gelukkig worden als ze ons nooit meer vinden? We lachen en we hangen.  

Het fijne aan MTV en Discovery zijn de reclames. Die lopen niet helemaal synchroon, zodat je slechts om het uur een lang blok, waarbij er op allebei de zenders reclame is, te pakken hebt. Dát blok gebruiken Daan en ik, in deze staat van ontbinding, om naar de keuken te kruipen en de voorraden op ons afgebakende katerterrein aan te vullen.  

In de keuken heb ik het lastig. Ik twijfel tussen pistache en wasabi. Daan kan ook niet kiezen. Dat is prima zolang de mogelijkheid bestaat beide mee te nemen naar onze cocon, mijn gele sofa in de woonkamer.

Nu een keuze maken tussen een vliegtuigramp overleven of meedoen aan wanstaltige real-lifetelevisie, lukt me niet. We doen kop of munt. Het wordt de vliegramp. ‘Hè gelukkig, ik dacht al dat ik alleen moest, jij mag bij het raam hoor Lou.’ Ik ben blij dat deze keuze voor mij gemaakt wordt.  

Ik weet dat ik mezelf voor mijn kop moet slaan omdat ik er gisteren voor koos de gifmengster te volgen. Van café naar café naar nog één klein dansje. Als ik ervoor had gekozen de laatste twee te skippen had ik nu waarschijnlijk een enorm productieve dag gehad. Gelukkig kies ik soms verkeerd en lig ik nu met Daan, mijn beste vriend, op mijn gele sofa. ‘Koester de kater, het komt voort uit iets prachtigs, zie het als een liefdesbaby,’ fluistert hij in mijn oor.  

Ik koester de kater. Het maakt me intens gelukkig.

Meer columns van Malou lees je hier