Malou: 'Lingerie passen is als met je nagels over 'n schoolbord gaan'
Malou Holshuijsen, presentatrice bij Radio 1 voor BNN VARA, schrijft over de schoonheid van het leven met alle vieze randjes die daarbij horen. Niet zoals het staat afgebeeld op haar Instagram account: zoet en onbesmet, maar met alle gebreken en mislukkingen. Leve het ongemak, weg met de schaamte.
Op een sombere druildag loop ik een lingeriewinkel binnen. Waarom ik dacht dat dit een goed idee was? Geen idee. Bij mij werkt het zo met lingerie: ik heb er genoeg van, maar van de een op de andere dag is alles kwijt, lelijk en zit het voor geen meter meer.
Het is een chique winkel. De dame achter de balie vindt dat ook. Ik zie er vandaag niet zo chic uit. Ook dat vindt de dame achter de balie ook. Ze zegt goedemiddag en ik zeg hoi. Er glijden druppels van mijn jas op de glimmende vloer. Ik zie dat het haar stoort.
Lees ook: Malou: ‘De hel. Ik moet voordoen hoe je burpees doet’
‘Waarmee kan ik u helpen?’ vraagt ze op een toon die ik interpreteer als ‘wat heb je hier te zoeken. Koop iets of ga weg.’
‘U verwacht het niet,’ denk ik. ‘Ik zoek nieuw ondergoed,’ zeg ik.
‘Ondergoed?’ herhaalt ze.
‘Ik bedoel natuurlijk lingerie.’
‘En waar ben je precies naar op zoek? Is het voor een speciale gelegenheid?’
Ik denk aan gelegenheden die ik op zou kunnen noemen. Een smerige affaire. Een weekendje bijneuken in een uitgeblust huwelijk. Een open sollicitatie in een hoerenkast. Een swingersweekend op de Veluwe. Iets comfortabels voor in de file? Wat bedoelt deze vrouw met ‘is het voor een speciale gelegenheid?’
Ik kom niet op iets beters dan de zin ‘de gelegenheid is dat ik het ga dragen op doodnormale dagen.’
De vrouw knikt. Ze wijst naar een hoek en vertelt dat ik daar ‘de meest gangbare stukken’ kan vinden. Ze heeft gelijk. De winkel hangt namelijk vol met stoffen kermisattracties waarvan ik met het blote oog niet kan zien wat de voor- of achterkant is.
Ik vind twee beha’s die ik wil passen en vraag waar ik de pashokjes kan vinden. In plaats van me te wijzen waar ik moet zijn, loopt ze met me mee om vervolgens niet te vertrekken. Ik ben behekst met een overdosis preutsheid, dus ik probeer het gordijntje van het hokje zodanig dicht te trekken dat de chique vrouw - die dus voor het pashokje is blijven staan - geen millimeter huid zal zien.
De zelfkastijding kan beginnen. Als lingerie passen een geluid was, waren het nagels over een schoolbord. En waarom verlichten lingeriewinkels pashokjes alsof ze bang zijn dat je een heroïnespuit in je arm zet tijdens het uitkleden? Overigens, waarom draag ik vandaag een jurk die ik in zijn geheel moet uittrekken om een beha te kunnen passen?
Lees ook: Malou: ‘Waarom ik mijn vuilnis meeneem als ik boodschappen doe’
Het witte licht benadrukt iedere millimeter (Haha. Mocht ik willen! Lees: decimeter) striae op mijn lijf. Ik denk altijd dat ik de uitgerekte stukjes huid met trots bij me draag totdat ik in een TL-verlicht pashokje sta. Mijn bil lijkt op een plattegrond van de Amsterdamse grachtengordel. Donkere zigzaglijntjes in een halve cirkel. Herengracht, Keizersgracht, Prinsengracht.
Met een ruk gaat het gordijn opzij. ‘En?’ vraagt de vrouw.
‘Waarom dit licht?’ vraag ik. ‘Is dit pashokje ook een zonnebank ofzo?’
Ik laat haar mijn landkaart zien. ‘Kijk nou!’ voeg ik eraan toe.
Ze kijkt me lachend aan. ‘Ach lieverd, deze winkel is van een man. Hij heeft geen idee.’
Ze trekt een stukje van haar deftige blouseje omhoog. De plattegrond van een wereldstad.
Lees hier meer columns van Malou Holshuijsen.
