Malou: 'Ik ben zo'n klootzak geworden die ik voorheen haatte'
Malou Holshuijsen schrijft over de schoonheid van het leven met alle vieze randjes die daarbij horen. Niet zoals het staat afgebeeld op haar Instagram account: zoet en onbesmet, maar met alle gebreken en mislukkingen. Leve het ongemak, weg met de schaamte.
Het is me weer gelukt. Of nou ja, mij? Het is een sportschool wederom gelukt om mij voor een jaar financieel aan zich te binden. Twintig euro per maand: de maandelijkse schande die ik betaal als ik niet naar de gym zal gaan. Tot nu toe fiets ik er met schaamrood op mijn kaken voorbij. De sportschool ligt namelijk bijna naast mijn huis en ik moet er in de praktijk altijd langs als ik de deur uitga. In theorie zou ik om kunnen fietsen, maar een work-out om niet geconfronteerd te hoeven worden met het missen van een work-out lijkt me een beetje overdreven.
Lees ook: Malou: 'Dit moet de laatste keer zijn dat er een monteur moet komen'
En ver fietsen.
Natuurlijk meld ik me aan om wél te gaan en ik zou mezelf voor de gek kunnen proberen te houden met het valse idee dat ik fitnessen wellicht een keer leuk ga vinden. Laat ik eerlijk zijn: ik heb voor dit sportabonnement gekozen omdat ik geen cent meer wil betalen voor iets wat ik stom vind en niet omdat ik er zin in heb. Laat ik nog eerlijker zijn: zelfs voor iemand met het levensmotto 'niks doen is het hoogst haalbare' is een tweede halve (gare-klote) lockdown en een schrijfretraite iets waarvan je 't op je heupen krijgt. Letterlijk, in de vorm van winterspek, en figuurlijk tussen mijn oren. Een dag echt binnenblijven geeft aan het eind van de dag toch een opgesloten gevoel. Ik hoor je zeggen: 'Malou, ga wandelen' maar dat doe ik niet. Ook dat is geen onwil, ik vind wandelen heerlijk, maar mijn luiheid is sterker dan de aandrang daadwerkelijk mijn schoenen aan te trekken en naar buiten te gaan. Ook is wandelen gratis en naai ik mezelf er financieel niet mee als ik niet zal gaan. En het risico op zelfnaaierij is wat mij over de drempel van een sportschool schopt.
Als een gloeiende pook.
Dan is er nog een grote zelfhatende reden waarom ik me heb aangemeld bij de sportschool. Dat is de liefde. Ik ben zo'n klootzak geworden die ik voorheen met grote passie haatte. Vroeger had ik met liefde twintig euro per maand betaald om in groepsverband te mogen zeiken over het type mens dat ik nu geworden ben. Ik ben een stelletje dat samen gaat sporten, ik ben een dief van mijn eigen principes.
Lees ook: Malou: 'Als blikken konden doden zou ik nu smeken om morfine'
En daar stond ik zojuist, een uurtje geleden. Met een matching handdoekje en een gedeelde fles water. Om-en-om met mijn grote liefde op een fitnessapparaat. Het was uiteraard heel kut, die oefeningen, maar wel heel gezellig en ik haatte het niet tot op het bot.
Dus lieve lezers, in plaats van je te storen aan jezelf of je kinderen, zoom-collega of verbouwende buren: haat mij. Haat mij met passie. Creëer een gedeelde frustratie met je partner en botvier je diepgewortelde irritaties van het leven op deze hypocriete columnist die net met plezier heeft gesport. Ik zal om het makkelijk te maken wat foto's op mijn instagram zetten waar je lelijke dingen onder mag schrijven. Echt, haat me.
Ik heb het verdiend.
Lees hier meer columns van Malou Holshuijsen.
