Malou: 'Ik lijnde de verkeerde zwarte poedel aan'
Malou Holshuijsen schrijft over de schoonheid van het leven met alle vieze randjes die daarbij horen. Niet zoals het staat afgebeeld op haar Instagram account: zoet en onbesmet, maar met alle gebreken en mislukkingen. Leve het ongemak, weg met de schaamte.
Deze week ben ik hondenoppas Holshuijsen, in de buurt inmiddels bekend als 'Uitlaatservice de vlezige kluif, goedemiddag!'
De hond van mijn moeder, de deftige koningspoedel Bram, logeert een week bij mij in huis. Buitenshuis gaat Bram graag op onderzoek uit. In het zwarte gedeelte van een sloot, bijvoorbeeld. Binnen wijkt de poedel niet van mijn zijde.
Lees ook: Malou: 'Je bent 86 en je klimt over een twee meter hoge schutting?'
Nergens. Ook niet als ik moet plassen.
Bij het vrijwillig omarmen van moeders monster omarmde ik onvrijwillig ook het lidmaatschap van de Amsterdamse subcultuur: 'hondenbezitter-in-de-stad.'
Deze subcultuur verzamelt zich op ongeveer ieder grasveld en in elk park of plantsoen en is te herkennen aan de aanwezigheid van een hond, een riem en minimaal een meter poepzak. In eerste instantie vond ik het overdreven, een meter poepzak per wandelbeurt. Maar aangezien de poedel van mijn moeder het een leuk idee vindt om tijdens het kakken, hurkend vooruit te blijven lopen, neem ik het zekere voor het onzekere.
Twee meter.
Negen van de tien keer, als de poedel kakt en ik er quasinonchalant naast sta en doe alsof dat wat er momenteel gaande is juist niet gaande is, weet een oplettende voorbijganger of buurtbewoner me alvast te verblijden met de vraag: 'Hey, dat ruim je toch wel op he?' Die drol?' Blijkbaar verwachten mensen zonder hond dat ik de kak uit de poedel opvang voordat het de grond raakt.
Lees ook: Malou: 'Mijn huis kost €1200 pm excl gas, water, licht en waardigheid'
Na zonsondergang dragen de honden een lichtjeshalsband zodat je ook als het donker is weet welk beest van jou is. Dat laatste klinkt misschien gek, dat vond ik ook. Tot ik eergister, tijdens mijn laatste rondje van de dag, de verkeerde zwarte poedel aanlijnde om mee naar huis te nemen. 'Sorry mevrouw, ik dacht dat het Bram was' zei ik lachend. Ze vond het allesbehalve grappig. Voordat ik goedenavond kon zeggen lijnde ze haar zwarte hond aan en liep nee-schuddend weg. Ook een vrouw met een labradoedel, oftewel de hipsterhond, haalde haar natte neus voor mij op.
Ik besloot de poedel een sjaaltje om te doen, zodat ik van een afstand kon zien dat de zwarte hond met de sjaal degene was die ik zou moeten aanlijnen. Een tip voor iedereen die een hond een sjaal omdoet: zorg dat je zelf geen sjaal draagt met een of dezelfde kleur. 'Hey, je lijkt op je hond!' riep een voorbijganger.
Hij had gelijk.
Toch is het mijn grootste wens, een eigen hond. Een grote. Zolang ik in Amsterdam op vijftig vierkante meter woon is het geen goed idee. Tot die tijd moet ik het zo nu en dan met poedel Bram doen. Die het ballenlikken zo weer even moet onderbreken voor een wandeling in het park.
Lees hier meer columns van Malou Holshuijsen.