Elk zelfhulpboek dat je ooit hebt gelezen over 'lekker in je vel zitten' dweept ermee: wees open. Spreek je uit over je gevoelens. Neem iemand in vertrouwen. Schrijf het op. Lucht je hart. Vertel het aan al je vrienden. Ga zitten met je partner. Als er iets is, praat erover. Met wie dan ook. Prima. Ik kán zo'n luisterend oor zijn. Zo'n vriend die met een goed glas wit eens even een hele avond naar je issues kan luisteren. Ik vraag door op de juiste momenten, laat je uitpraten, knik veel en ik mompel af en toe 'meen je niet' of 'serieus?' als ik merk dat je me echt iets heel erg heftigs vertelt.

Lees ook: Carmen: 'Ik hoop niet dat vrienden van m'n ouders deze column lezen'

Ik geloof die zelfhulpboeken en lifecoaches wel: het doet een mens goed als hij zijn hart kan uitstorten, hoe futiel de problemen  waarover moet worden geluld soms ook zijn. En ik help mensen graag door ernaar te luisteren. Maar ikzelf? Ik zou mezelf absoluut geen gesloten boek noemen, maar me bij elk minimaal levensobstakel – hoppa – openstellen en alle kaarten op tafel leggen in de hoop dat iemand er een full house in ziet? Nah. Als ik een keer ruzie heb gehad met mijn vriend bijvoorbeeld, is mijn eerste prioriteit om het op te lossen. Met hem. Ruzies duren bij mij daarom nooit lang. Ik weiger te gaan slapen met ruzie en als het toch eens voorkomt, dan heb ik de verschrikkelijkste nacht van m'n leven (denk ik op dat moment tenminste). Het liefst wil ik alles meteen oplossen, zodat we weer rustig terug naar de status quo kunnen of er beter kunnen uitkomen. In eerste instantie ga ik voor elk (niet-levensbedreigend) issue in mijn leven voor  de aanpak: accepteren, oplossing bedenken, oplossen en kalmeren. Saai, hè?

Lees ook: Carmen: 'Ik reageer de hele dag door vanuit m'n onderbuik'

Ik ben een onwijs vervelende pragmaat, je leest het goed. Ik krijg soms ook weleens kritiek (vaak van die vriend van me met wie ik weleens ruzie zoek) dat er niet meteen een oplossing hoeft te worden gezocht voor iemands probleem, maar ik kan er niks aan doen. Ik ben daar dan allang mee bezig, ook al is het in mijn hoofd en is de persoon met het probleem nog lekker aan het ratelen. Dat geldt dus ook voor mezelf. Ik ben niet conflictvermijdend, maar vaak denk ik terwijl de echtelijke ruzie nog gaande is: oké, we zijn nu al bijna tien minuten aan het ruziën, wordt het niet eens tijd om het goed te maken?

Ik heb situaties dus graag onder controle. Voor mijn gevoel helpt urenlang klagen tegen een vriendin over zo'n ruzie mij persoonlijk helemaal niets. Ik sluit heus niet uit dat ik er alsnog over vertel, maar dan dus wel achteraf, als ik het al lang en breed heb opgelost. En ik weet zeker dat ik niet de enige ben die ongeduldig met z'n ogen rolt als er weer ergens in een tijdschrift, onder een Instagram-post of door een vriend(in) wordt geclaimd dat je gewoon eens lekker helemaal leeg moet lopen als je je rot voelt. 'Ga praten met een psycholoog.' 'Lees dit boek.' 'Vertel mij eens wat je dwarszit.' Allemaal prima adviezen als je geen neuroot bent die graag zélf het oplossings-ei uitvindt.

Deze column stond in &C 7 2020. Lees de laatste column van Carmen in de nieuwste editie van &C ('Alles voor de liefde'), die nu in de winkel ligt. Je kunt het nummer ook hier bestellen of lees het op Blendle. Geen &C meer missen en profiteren van leuke extra's, word dan hier abonnee.