'Ik heb zo ontzettend veel kaartjes en cadeaus ontvangen, zo lief en vrijgevig zijn mensen nog nooit geweest als het om mijn verjaardag ging!' Ik vertelde, half grappend, half serieus, aan twee vrienden hoe onwijs veel mensen iets hadden opgestuurd of meegenomen bij wijze van kraamcadeau. Waar ik wel honderd procent serieus over was: hoe overrompeld ik was door die gulheid.

Lees ook: Carmen: 'Rouw moet vooral niet te lang duren te uitbundig zijn'

En die opmerking over m'n verjaardag? Tja, die is helaas toch wel waar. Maar, dat heb ik ook grotendeels aan mezelf te danken. Ik ben zo'n norse aansteller die helemaal niks met z'n verjaardag heeft en dat ook zo vaak rond heeft lopen toeteren dat mensen het óf vergeten, óf bewust aan zich voorbij laten gaan. Net als ik zelf, overigens. Het is geen loos statement of wanhopige manier om cool te doen. Om de drie jaar geef ik een klein verjaardagsfeestje, eigenlijk alleen omdat ik me een beetje verplicht voel. Vaak zie ik er dan een week tegenop en als mensen me vragen 'of ik nog iets wil hebben' kom ik nooit verder dan de basic bitch in me die 'doe maar iets van een cadeaubon, of zo' mompelt.

Echt heel stom eigenlijk. En zonde. Je verjaardag is tenslotte het moment om je te wentelen in andermans koopziekte. Ik vind het dan ook heel leuk om te zien hoe anderen onwijs van hun verjaardag genieten, uitgebreide partyplannen maken en exact weten wat ze willen krijgen. Hoewel het ergens wat kinderachtig voelt als iemand zo tien mogelijke cadeauideeën voor zichzelf uit de mouw kan schudden, is het wel retehandig voor de mensen die ermee aan de slag moeten. Mij hoor je dus niet klagen. Ik ben dan ook een actieve cadeaugever. Iets wat een beetje scheef is, aangezien bij het gros van de mensen geldt: geef je geen feestje, dan krijg je geen cadeau. Dus meestal krijg ik zelf niks op mijn verjaardag. Of een cadeaubon. Soms een enkel cadeau van een lieve vriend(in) met een groot hart. En eigenlijk altijd wel iets van m'n vriend. Toch nog een meevaller!

Lees ook: Carmen: 'Ik vind de meeste kinderen ongemanierde stoorzenders'

Dit klinkt nu heel pathetisch en meelijwekkend, maar het is nou eenmaal de prijs die je betaalt voor dat gelukzalige gevoel van je verjaardag effe lekker langs je heen kunnen laten gaan. Iets waar ik – als ambivert, steady schipperend tussen luid, outgoing, ingetogen en kluizenarig – toch onwijs van geniet. Ik hou van feestjes en ik hou van in het middelpunt staan, maar liever niet op een dag die om het vieren van mijn geestelijke en lichamelijke verval is gesitueerd.

Maar ja, die cadeaus, hè? En al die mensen die voor jou komen opdagen? En lieve dingen over jou in lelijke kaartjes schrijven? Het heeft ergens wel z'n charme. Zolang het niet gaat over het feit dat ik vanaf nu aan de slechte kant van de dertig zit, kan ik zo'n partijtje misschien wel tolereren. En als er niet luid en vals voor me gezongen wordt, kan ik er misschien zelfs van genieten. Zal ik volgend jaar dan toch weer eens de stoute schoenen aantrekken? Best zin om wat cadeaubonnen te verzilveren.

Deze column staat in het decembernummer van &C 'Pak maar uit', dat nu in de winkels ligt en hier te bestellen is.