Met het gevaar om te horen dat deze column óók weer Amsterdam-centered is, net als letterlijk negentig procent van wat we in de media lezen, ga ik het toch even over onze hoofdstad hebben. Er is namelijk – al jaren – iets geks aan de hand: jonge mensen vertrekken massaal vanuit hun veilige thuishaven achter in Gelderland of onder in Brabant, richting De Grote Stad. Om hier eenmaal gesetteld vol minachting over hun schouder terug te kijken naar de provincie. Want welke gek blijft daar nou wonen? Of erger nog: wat bezielt je als je terug besluit te gaan? Vraag een willekeurig persoon wonend in Amsterdam, Rotterdam, Den Haag of Utrecht tussen de 18 en 35 jaar of die misschien interesse heeft in een fijne baan en dito huisje in Heerenveen en ze spugen schaterend van het lachen hun acaïbowl in je gezicht. Er is op dit moment geen grotere vorm van welvaart voor jonge mensen dan werken en wonen in de Randstad.

Lees ook: Carmen: 'Het lijkt me ergens ook wel 'fijn' om niet oud te worden'
                        
Het feit dat het in een middelgrote stad die niet bij die bovenstaande vier staat, ook prima toeven is, wordt even genegeerd. Nee, het hoogst haalbare is geen twee-onder-een-kap met glas-in-loodramen in het mooiste straatje van Den Bosch. Met z’n allen naar Amsterdam, dat gaan we doen. Met z’n allen in Amsterdam wonen en gezamenlijk klagen over alles wat deze stad eigenlijk best shit maakt met een hoofdrol voor de huizenmarkt. Want jazeker: in Amsterdam op een vertiefde studentenkamer wonen terwijl je 32 jaar bent en een prima baan hebt, is alsnog beter dan een riant huis met een serre bezitten in Coevorden.
                        
Mocht je het nog niet tussen m’n cynische woorden door hebben gespot: ik weet het allemaal niet meer met deze stad. Ook ik kom uit de provincie. Uit Gelderland om precies te zijn. Na m’n middelbare school wist ik niet hoe snel ik op kamers moest in Den Haag, om anderhalf jaar later eindelijk te ‘zwichten’ voor de enige stad die telt in ons land. Ook ik werd zo’n persoon die Amsterdam nog even net iets voller, drukker en onleefbaarder kwam maken. En nu ben ik ook nog eens zo’n persoon die het liefst – hoe hypocriet ook – graag een stop zou willen op studentjes die hier proberen te aarden. En dan vooral rijke studentjes met vaders en moeders die hele panden opkopen waarvan één verdieping voor Jordy is en de andere twee door – ik zeg maar wat geks hoor – Airbnb of expats gebruikt kunnen worden.

Lees ook: Carmen: 'Ik ben niet van dat eeuwige gelul over hoe ik flippo's mis'
                        
Ik mag eigenlijk niet klagen, ik heb een relatief lot uit de loterij wat betreft mijn woonsituatie, maar toch schuurt het dat de optie om ‘makkelijk’ van huis te wisselen ondanks dat ik al 32 ben en genoeg verdien, er niet echt is. Om nou niet meteen te gaan roepen ‘vol = vol’, het lijkt me wel gezond als we Amsterdam eens wat minder gaan ophemelen. Het is ook maar gewoon een stad. Met winkels. Cafés. We hebben ook pleinen. En een paar treinstations. Parkje hier. Bioscoopje daar. Wat is er dan zo magisch aan Amsterdam dat het populairder is dan Arnhem? Waarom hebben we Amsterdam zo intens hoog zitten dat zelfs ons eigen leefgenot op de tweede plaats mag komen, zolang we maar binnen de ring A10 wonen?
                        
Ik zit hier wel mooi ongevraagd advies te geven, maar misschien moet ik mijn eigen tip eerst zelfs eens ter harte nemen. Ik heb eigenlijk wel trek in een luxe serre.


Deze column stond in &C 05, 2019. Lees de laatste column van Carmen in de nieuwste &C (Huis-tuin-en-keukenseks) die nu in de winkel ligt. Hier vind je meer columns van Carmen Felix.