Er zijn de afgelopen paar jaar heel veel verontrustende opiniestukken verschenen van de strekking: help, onze mannen worden te vrouwelijk. Hekeldichten over metromannen, heimelijke verlangens naar ruige bonken mannenvlees die je tegen de muur aan gooien tijdens het bier drinken. Alleen maar omdat de man van nu weleens een dagcrème gebruikt, van winkelen houdt of huilt om een aflevering van Grey’s Anatomy.

Lees ook: Cesar Majorana: 'Ik was vroeger te arm voor minimalisme'

Blijkbaar is vrouwelijk zijn iets verschrikkelijks, iets wat niemand zou moeten willen. Zo verschrikkelijk zelfs dat er een Sire-campagne moest komen om het volk te vertellen dat we onze jongens verkeerd opvoeden. We laten ze niet meer genoeg ‘ravotten in boomhutten’, waardoor ze allemaal veranderen in zachtgekookte eitjes. Behalve dat zulke gedachten enorm schadelijk kunnen zijn voor alle jongens die nu opgroeien, een schurfthekel hebben aan voetbal en gewoon willen borduren, is het ook nog eens een stap terug naar de jaren vijftig. Alsof we het toen zo goed hadden. En dan hebben we het nog niet eens over opmerkingen richting homo’s gehad. Als je ziet hoe negatief sommige mensen reageren op vrouwelijke homo’s (‘ew, hij is zo overdreven met z’n strakke truitjes’) versus mannelijke homo’s (‘ja maar van jou merk je helemaal niet dat je homo bent’), word je moedeloos.

Lees ook: Georgina Verbaan: ‘Het is natuurlijk maar een verhaal’

Daarom pleit ik voor een ode aan de gevoelige man. Zodat de gevoelige jongen ziet dat het oké is om later niet net zo’n gesloten hork als z’n vader te worden. Hoe fijn is het om een man te hebben die lieve dingen in je oor fluistert als je het nodig hebt en pissig op je wordt als jij dat nooit terug doet? Een man die kan aangeven dat hij zich ongemakkelijk voelt bij je intimiderende collega’s, en zegt dat-ie de volgende keer liever thuisblijft om een beetje te gamen.

Ik denk dat zelfhulpboeken en relatietherapeuten gelijk hebben als ze met clichés als ‘communication is key’ of ‘praat mét elkaar, niet tégen elkaar’ strooien. En ik denk ook dat veel vrouwen (niet allemaal – ik zie jullie wel, introverten!) al veel makkelijker praten over wat ze dwarszit, wat ze fijn vinden of waar ze aan willen werken in een relatie. En bij mannen zit dat er volgens mij ook gewoon in, maar door de jaren heen hebben ze gehoord dat het onaantrekkelijk en niet mannelijk is om empathisch te zijn. Maar fuck dat. Je hoeft als man niet elk gevoel te intellectualiseren, weerleggen of relativeren. Het is niet zielig, vrouwelijk of ‘voor mietjes’ om overweldigd te raken door de vele stimuli in je leven. En een mooie bijeenkomst: ‘empaten’ zijn vaak niet alleen maar bezig met hun eigen gevoel, maar merken het heel goed aan jou als jij ergens mee zit.

Er is dus meer in het leven dan die ondoorgrondelijke vent die af en toe het vlees komt snijden op zondag en gromt als hij een koude Jupiler wil hebben. Je kan daadwerkelijk gesprekken voeren met dezelfde man die je in kussens laat bijten tijdens de seks. Echt, het één sluit het ander niet uit. Ik vind het krachtig en getuigen van een mooi karakter. Beter nog: ik vind het supersexy. Dus alsjeblieft opiniemakers, Sire, overheid, stukjesschrijvers, kranten en Voetbal International: hou je bek over de gevoelige man, hij is meer man dan jij ooit zal zijn.

Wil je meer columns lezen van Carmen Felix? Haar nieuwe column staat in het Fijne, foute zomernummer van &C, dat nu in de winkel ligt.