Er staat in mijn leven een hoop te gebeuren deze zomer: vrienden gaan trouwen, een vriendin gaat emigreren naar Zuid-Afrika en andere vrienden gaan proberen zwanger te raken. Het voelt nu een beetje als de stilte voor de storm: we weten allemaal wat er op stapel staat, maar voor nu, voor heel even, is alles nog zoals het altijd was. We bevinden ons vlak voor De Grote Veranderingen.

Lees ook: Tim: 'Liefde vinden is iets anders dan pizza bestellen'

Ik was vroeger al nooit goed in overgangsfases. Van groep twee naar groep drie niet, van de basisschool naar de middelbare niet en van de zomer naar de herfst ook niet. Ik word melancholisch van dat soort periodes: je weet dat er dingen veranderen, zelfs al gaan ze zo langzaam dat je het bijna niet merkt. Je staat erbij en kijkt ernaar. En je kunt er niks aan doen.

Vriendin P. is huizen aan het zoeken in Kaapstad, vriendin F. is druk bezig met het regelen van haar huwelijksfeest en vriendin S. is op zoek naar een leuke naam voor haar toekomstige baby. Het gaat allemaal een beetje te snel voor mij. Niet zo heel lang geleden waren we allemaal nog vrijgezel en altijd dronken en aan het feesten en nu is alles ineens serieus. Ik zit ineens in Volwassen, de musical, maar ik heb nooit auditie gedaan, mensen! Zelfs mijn jongere zusje heeft een huis gekocht en gaat samenwonen en mijn veel jongere nichtje is zwanger! HELP!! En ik? Ik heb al moeite om mijn plant (en mezelf) in leven te houden.

Misschien wil ik dat alles blijft zoals het is omdat ik helemaal niet bezig ben met de dingen waar mijn vrienden mee bezig zijn. De stappen van mijn vrienden zijn eigenlijk een heel grote spiegel waarin ik word gedwongen te kijken.

Als ik mijn gevoeletje afpel, blijft over dat ik stiekem wil dat alles blijft zoals het is. Dat er zo veel dingen gaan veranderen geeft me een onzeker en een beetje een onbestemd gevoel. Misschien heeft dat onbestemde gevoel ook wel te maken met het feit dat ik geen relatie heb en niet bezig ben met al die grotemensendingen. Misschien ben ik bang dat ik de clichégay word (of al ben) die alleen maar werkt en drinkt en verder geen verdieping heeft in zijn leven. Dat mijn vrienden verdergaan en ik alleen achterblijf.

Lees ook: Tim: 'Ik vond dat mij mijn kindertijd was afgepakt'

Als ik het er met vriendin S. over heb, zegt ze: ‘Weet je wat het is, Timmie, soms heeft het leven een nieuwe impuls nodig om verder te kunnen. Zo moet je het zien. We kunnen niet voor altijd blijven wie we zijn. Of wie we waren. Dat zou zielig worden. We moeten nu grote dingen doen om zelf ook groot te worden.’

Die middag kocht ik de grootste plant die ik kon vinden.

Deze column verscheen eerder in magazine &C 6, 2019. Lees hier meer columns van Tim den Besten.