Het was eindelijk zover. Een vriend van me maakte na zijn verbroken relatie en het daaropvolgende liefdesverdriet zijn comeback in het leven: alle apps werden opnieuw geïnstalleerd, zijn ogen gingen op standje flirt en zijn sportschoolabonnement werd opgepompt. Vol goede moed en levenslust maakte hij het nieuws officieel aan ons bekend. Dat deed hij een beetje alsof hij zei dat hij ging trouwen, een kind kreeg of terminaal was (‘Jongens, ik moet jullie iets belangrijks vertellen...’), maar dat past ook wel een beetje bij zijn dramatische persoonlijkheid. ‘Ik ben weer aan het daten!’ was gelukkig hoe hij zijn zin afmaakte.

Lees ook: Tim: 'Ik vond dat mij mijn kindertijd was afgepakt'

Alle vrienden in het café vlogen hem om zijn nek (want wij zijn misschien net zo dramatisch als hij) en feliciteerden hem met deze grote stap. Iedereen was heel blij, want ja, we hadden gezien en meegemaakt hoe verdrietig en verloren hij was toen zijn relatie uitging en dat het hem twee jaar had gekost om weer gelukkig te worden. ‘Moeders van Amsterdam, hou je zonen binnen!’ had een vriendin geroepen. Dat vond ze zelf ook een beetje gek, maar toen had ze het al gezegd. Meteen pakten we onze telefoons erbij om hem jongens aan te bieden. ‘Deze is net weer single!’, ‘Kijk, hij is ook leuk!’, ‘Deze is heel knap maar wel een beetje dom!’, ‘Deze heeft twee jaar vastgezeten maar is net weer vrij!’ Iedereen kende wel iemand om aan onze datende vriend te slijten.

Maar dat is nu allemaal twee maanden geleden en inmiddels heeft de datende vriend er al heel wat dates opzitten, met als gevolg dat hij ‘een beetje overspannen’ is. De euforie heeft plaatsgemaakt voor de realiteit. Want, zo verzucht hij: ‘Wat is daten eigenlijk moeilijk.’ In het café waar zijn dating reveal party plaatsvond, klaagt hij nu dat er maar weinig leuke jongens zijn en dat de meesten heel anders zijn in het echt dan op hun Grindr- of Tinderfoto. Dat hij zich eigenlijk constant voelt alsof hij iets heeft besteld bij Tel Sell en dat het product dan van ellende aan elkaar blijkt te hangen. ‘Hoe noem je dat ook alweer? O ja, een kat in de mand.’ (Ik verbeter hem en zeg dat hij een kat in de zak bedoelt, want zo ben ik.) Ik vertel hem dat het bij het daten hoort dat de meeste dates niet zijn waarop je hoopt, totdat je die ene date hebt waar het wel ineens pats-boem is. Meestal is dat dan de laatste, die maakt dat alle mislukte dates van daarvoor de moeite waard waren. ‘Maar tot die tijd zit ik wel met de gebakken peren, want er is niet één jongen die voldoet aan mijn checklist.’

Lees ook: Tim: 'Waarom vindt iedereen het zo knap dat ik zo lekker mezelf ben?'

Ik kijk hem even verbaasd aan, laat een dramatische stilte vallen (want zo zijn we) en vraag dan: ‘Checklist?’ ‘Ja. Qua uiterlijk, baan, humor, intelligentie, intellect, lichaam, ouders, muzieksmaak, hobby’s, lievelingseten enzovoort.’ Ik vraag hem of hij echt zo te werk gaat. Hij antwoordt bevestigend, waarop ik hem een klap in zijn gezicht geef. Ik vertel hem dat hij de checklist moet loslaten en dat hij verliefd gaat worden op iemand die totaal niet voldoet aan zijn eisen. Dat we zo gewend zijn om alles te krijgen wanneer en hoe we het willen dat we zijn vergeten dat liefde vinden iets anders is dan een pizza bestellen. Helaas hoorde hij mijn wijze woorden niet omdat hij net op dat moment een pizza bestelde op Grindr. Dus ik hoop dat hij dit leest.


Deze column verscheen eerder in magazine &C 5, 2019. Lees hier meer columns van Tim den Besten.