Soms vraag ik me af hoeveel dagen van mijn leven ik heb vergooid door alleen maar op mijn telefoon te kijken. Want zulke dagen zijn er echt. Dat ik hooguit iets eet en naar de wc ga, maar verder de hele dag op mijn bed lig en op mijn telefoon zit. En als ik dan naar de wc ga, neem ik mijn telefoon ook nog mee. Want ja, je zult maar net iets missen hè, of zo.

Lees meer: Tim den Besten: 'Ik ben nu véél te opgefokt, ja!'

In alle tijd die ik in mijn leven aan mijn telefoon heb besteed, had ik misschien wel de wereld kunnen redden. Of in elk geval 84 eenzame bejaarden een leuke dag kunnen bezorgen. Waarschijnlijk een leuke week eigenlijk. Oké, nee: ik had makkelijk met 84 eenzame en misschien wel terminale bejaarden afzonderlijk een week op vakantie kunnen gaan. Maar dat deed ik niet. Terwijl ik ergens wel denk dat ik zo ben. Dat ik me inzet voor de medemens. Dat ik dat allemaal heb gedaan. Maar eigenlijk herinner ik me dan dingen die nooit zijn gebeurd. In de spiegel zie ik Vader Teresa, iemand die eten uitdeelt aan de armen, vluchtelingen een warme deken omslaat, kinderen leert lezen. Maar uiteindelijk doe ik helemaal geen ene reet.

Daarvan geef ik natuurlijk mijn luie karakter de schuld, maar ook vooral mijn telefoon. Door mijn telefoon vergeet ik soms het echte leven. Waarom zou je nog naar buiten gaan? De apps die ik erop heb staan, zijn natuurlijk ook gericht op het stelen van je leven. ‘Ga nooit meer naar buiten, Tim!’ roepen ze in koor. Soms lig ik in een rare, krampachtige houding helemaal verstijfd naar mijn telefoon te kijken, met een wit weggetrokken gezicht. Als je me zo zou zien, zou je waarschijnlijk denken dat ik een hartaanval lig te hebben. ‘Tim, heb je een hartaanval?’ ‘O, nee hoor, ik zit gewoon op mijn mobiel!’

Lees meer: Tim den Besten: 'Ja jezus Fred, laat maar!'

In de krant las ik dat er een school is die een telefoonverbod heeft: leerlingen mogen hun telefoon niet meenemen de school in. De kop was: ‘Leerlingen voetballen zelfs weer in de pauze.’ Laat die even op je inwerken. Kinderen waren dus gestopt met voetballen omdat ze in de pauze gewoon de hele tijd op hun telefoon zaten. Ik ben geen leerling meer en heb ook geen voetbalambities, maar voelde me toch behoorlijk aangesproken. Ik probeer erop te letten, dat ik niet constant mijn telefoon pak. Maar het is zo ontzettend moeilijk. Als ik mijn telefoon wegleg, duurt het hooguit twee minuten voordat ik weer de drang voel om te kijken. Twee minuten! Dan ben je dus heel even twee minuten vrij, totdat je weer je volgende shot moet hebben. Mijn leven moet zich steeds afspelen in die twee minuten. Vrienden en collega’s confronteren me soms met mijn telefoonverslaving, standaard reageer ik dan als een gebeten hond of als een junk van wie de spuit wordt afgepakt. Aan een vriend die net zo verslaafd is als ik, vroeg ik waarom hij zijn notificaties heeft aanstaan. Hij antwoordde dat hij zich dan minder eenzaam voelt. Maar ik hoorde niet echt wat hij zei, want ik zat op mijn telefoon.


Deze column verscheen eerder in magazine &C 12, 2018. Lees hier meer columns van Tim den Besten.