Een vriend van mij houdt zijn leven bij in Excelsheets. Hij weet precies hoeveel geld er in- en uitgaat, hij komt nooit te laat, zijn huis ziet er altijd uit alsof er elk moment een interieurshoot kan plaatsvinden en zijn planten gaan nooit dood.

Het klinkt nu misschien alsof hij een heel saai en degelijk ­persoon is, maar dat is niet zo. Hij houdt ook nog eens van feesten en ‘gek doen’. Op die laatste twee dingen na is hij alles wat ik niet ben. Mijn planten gaan zo vaak dood dat ik heb besloten alleen nog dode of plastic planten te kopen ­zodat ik ze niet steeds hoef te zien sterven (gaat je niet in de ­koude kleren zitten) en mijn slaapkamer ziet er helaas vaak uit alsof er een bomaanslag is gepleegd en kleren het slachtoffer zijn geworden.

Lees ook: Tim: 'Elke keer als iemand weggaat, denk ik aan m'n vader die vertrok'

Ik ben ook vaak mijn sleutels kwijt en ik moet ongeveer elke maand een nieuwe pinpas aanvragen omdat ik die steeds weer per ongeluk vrijlaat in het wild. (‘Met de bank, hoe kan ik u helpen?’ ‘Hallo, met Tim, ik wil graag een nieuwe p…’ ‘Ah, ­meneer Den Besten, daar bent u weer! Nieuwe pas gok ik?’) Ook ben ik vaak slecht te bereiken en vergeet ik rekeningen te betalen, waardoor er altijd wel een deurwaarder achter me aanzit. Ik ken de deurwaarders van Nederland inmiddels zo goed dat ik met enkelen van hen één keer in het jaar een weekendje wegga.

Mijn ouders snappen ook niet hoe ik zo ben geworden, want dat zijn allebei heel opgeruimde en geordende mensen. Ze grappen soms dat ik misschien toch van de melkboer ben, waar ik dan een beetje schaapachtig om lach omdat ik denk dat ze een grapje maken maar het niet helemaal zeker weet. (Het zou een hoop verklaren als ik van de melkboer was. Een heel rommelige melkboer die de melk altijd te laat bezorgt.)

Andere mensen vinden dat rommelige vaak wel grappig, ­omdat het voor opgeruimde mensen een ver-van-je-bedshow is. ‘Ah ja, die Tim, die raakt altijd alles kwijt, wat een gekkerd, hè!’ En dan kijken ze naar me alsof ik een exotisch dier met een gekke snavel ben.

Lees ook: Tim: 'Ik zag de toegevoegde waarde van een huwelijk nooit zo'

Maar ik zou zo graag zoals die vriend willen zijn. Dat je altijd ­alles helemaal onder controle hebt, je nooit je sleutels kwijt bent en je planten niet alleen niet doodgaan, maar zelfs fl ­ oreren en ­gelukkig zijn. Het zou me denk ik een hoop stress en pinpassen besparen. Maar ik heb het al een beetje geaccepteerd, dat ik nu eenmaal een beetje zo ben.

Dat neemt niet weg dat ik heus nog probeer te veranderen, want voor mensen in mijn omgeving is het soms best l ­ astig. Neem bijvoorbeeld de redactie van dit blad, die ongeveer elke maand pas twee weken na mijn deadline mijn column ­ontvangt. En dan blijven ze ook nog eens heel aardig en begripvol. Waarop ik dan zeg dat ik hem de volgende keer écht op tijd inlever, wat dan natuurlijk niet gebeurt. Dus bedenk maar goed: de volgende keer dat je mijn column weer leest, is een klein wonder geschied.

Deze column verscheen eerder in &C magazine 11, 2019. Lees hier meer columns van Tim den Besten. Wil je geen &C meer missen en profiteren van leuke extra’s? Word dan hier abonnee.