Het was een broeierige zondagavond in april. Ik reed met mijn collega’s Gijs, Tamar en Kees terug naar Amsterdam. We hadden twee dagen gewerkt in het bungalowpark waar we Tims ^ tent: maar dan in een bungalow met sterren filmen, dus we waren lekker moe maar voldaan. Dit keer was Eva Jinek te gast geweest: we reden op e-bikes die veel te snel gingen, we bakten met een tak marshmallows in een vuurtje, we dronken pils en we praatten en praatten over haar leven, hoe ze de dingen ziet en dat haar nieuwe lievelingswoord Pfannkuchen is en dat ze het zo veel mogelijk in zinnen probeert te gebruiken. Het was een dag vol lieve, gekke, slimme, grappige Eva, die met haar Eva-zijn mijn hartje sneller laat kloppen. De tering, wat is zij leuk.

Lees ook: Tim: 'Het voelt nu een beetje als de stilte voor de storm'

Dit stukje wordt misschien nog een beetje kleffer, want het is sowieso een van de allerallerleukste dingen om te doen: Tims ^ tent. We doen het al voor de vierde keer en dit keer is het een eenmalig seizoen met in plaats van de sterren van morgen, de sterren van vandaag. En ik denk dat het dus heel leuk geworden is. Mag ik dat zeggen? Ja, dat mag ik zeggen.

Iemand vroeg me laatst waar ik nou het gelukkigst van word. En het klinkt misschien gek, maar WERK is dan een van de eerste woorden die in mijn hoofd opkomen. Het voelt bijna een beetje vies om zoiets toe te geven, maar ik word zo blij van werken, van samenwerken en van leuke dingen maken dat het in mijn leven een heel grote plaats inneemt. Het is mijn lievelings.

Die simpele vraag zette me gek genoeg aan het denken: hoe werkt dat nou met geluk? Want ik ben niet de héle tijd héél gelukkig. Ik word van veel dingen wel heel blij. Is dat hetzelfde? Wat is het verschil tussen blij en gelukkig? Ik kan soms gelukkig worden van grote dingen. Of van iets kopen. Of van iets krijgen. Maar waar je het gelukkigst van wordt – sorry, dit gaat heel Happinez klinken – zijn de dingen die zo klein zijn dat je ze bijna niet kunt vatten. In woorden. Voor in een column bijvoorbeeld.

Lees ook: Tim: 'Waarom vindt iedereen het zo knap dat ik zo lekker mezelf ben?'

Dus we reden in de Renault Espace van Gijs en we reden en we reden en we maakten grapjes en we luisterden muziek. Toen kwam Fast Car van Tracy Chapman voorbij. Daar heb ik mooie herinneringen aan en ik vind het zo’n lief en fantastisch nummer dat ze het best op mijn crematie mogen draaien. De warme lucht en het zachte gezoem van de auto, mijn vermoeide collega’s om me heen en Gijs als papa achter het stuur maakten me even zo gelukkig dat ik helemaal zo’n gevoeletje in mijn buikie had. Ik kan het bijna niet uitleggen. Het was een moment van totale berusting. Alsof een stem zei: ‘Tim, het is allemaal oké.’ Alsof ik een klein bootje op een heel grote zee was en er zomaar een warm windje van geluk in mijn zeiltjes blies.

En weet je wat ik toen zei tegen mijn collega’s?
‘Jongens, ik geloof dat ik een geluksmomentje te pakken heb.’

Deze column verscheen eerder in magazine &C 7, 2019. Lees hier meer columns van Tim den Besten.