Jongens, dit wordt me toch een vieze, kleffe column. Ben je er klaar voor? Hij begint nu! Oké, het ging zo: een vriendin van mij ontmoette twee jaar geleden op vakantie een heel leuke Duitse jongeman, die daar toevallig ook alleen op vakantie was. Er waren palm­bomen, ze raakten aan de praat, hielden eenmaal thuis contact, werden verliefd, hij verhuisde van Duitsland naar Amsterdam, ze gingen samenwonen, werden nog verliefder en van het een kwam het ander: een huwelijk. Eerder schreef ik al op deze plek dat mijn vrienden op dit moment in hoog tempo allerlei volwassen capriolen aan het uithalen zijn (kinderen, emigraties, hypotheken, schaamlipcorrecties, nee, grapje), maar een huwelijk was nog niet eerder voorgekomen. Het was in elk geval het eerste huwelijk van een heel goede vriendin, en dat vond ik toch wel bijzonderder dan ik had gedacht. Was ik een emotionele dweil? Ja, ik was een emotionele dweil.

Lees ook: Tim: ‘De vlekjes zijn terug, nu in haar hals, buikvlies en longen'

En daar kwam ze dan aan de hand van haar broer de trouwzaal ingelopen, met daaromheen een stuk of honderdvijftig mensen die allemaal naar een kasteel bij Maastricht waren gekomen om bij dit moment te zijn. Mijn gedachten dwaalden af naar onze eerste ontmoeting, toen ze met een zak erwten voor de deur stond die ze gebruikte om een fles alcohol te koelen, naar de jaren dat we samenwoonden met een groep vrienden. Naar alle hilarische dingen die we hebben beleefd, maar die ik hier helaas niet kan en mag opschrijven. En nu stond daar ineens een volwassen vrouw met een jurk en een toekomstige man en een rust die ze uitstraalde alsof ze Tsjernobyl was maar dan met liefde.

Wat het voor mij nog leuker maakte, was het feit dat ik mijn vrienden mocht trouwen, dat hadden ze me gevraagd. Een paar dagen voor het huwelijk was ik door de rechtbank in Maastricht beëdigd als buitengewoon ambtenaar van de burgerlijke stand. Ik zweette peentjes en vond het heel spannend, maar mijn speech en de huwelijksvoltrekking liepen als een trein (al zeg ik het zelf). Toen ik achter de katheder stond en om mij heen keek, zag ik dat iedereen er heel mooi en volwassen uitzag. We zijn inmiddels dan ook allemaal dertigers en we zijn ons ervan bewust dat we langzaam het leven inglijden. We doen dingen die onze ouders ook deden, onze plek in het leven schuift steeds een beetje op. De cirkel van het leven is niet alleen een liedje uit De leeuwenkoning, het is ook een waarheid als een koe.

Lees ook: Tim: 'Zo gelukkig dat ik helemaal zo’n gevoeletje in mijn buikie had'

Ik zag de toegevoegde waarde van een huwelijk eerlijk gezegd nooit zo, misschien ook omdat mijn ouders twee keer van elkaar gescheiden zijn (geen grap). Maar na deze dag snapte ik het ­ineens. Er werd gelachen, gehuild, er waren mooie, maar ook grappige speeches, en iedereen was bij elkaar. Er werd van alles hardop gezegd, dingen die normaal vaak alleen gedachtes blijven. Dat hele trouwen is niet alleen een verbond tussen de bruid en bruidegom, maar ook een verankering van vriendschappen. Ik voelde me verbonden met het leven en de mensen om mij heen. Een huwelijk is eigenlijk een uitvaart maar dan dat iedereen nog leeft. Ik kan niet wachten tot de volgende. #zinin

Deze column verscheen eerder in magazine &C09, 2019. Lees hier meer columns van Tim den Besten.