Het was de zoveelste verjaardag van weer een vriend die dertig werd en er waren alleen maar vrienden en aanhang, dus de standaardbeleefdheden (‘Vind je het oké als ik scheld met ziektes? Oké, teringchill’) werden achterwege gelaten. De tuin stond met veertig mensen aardig vol. De zon ging onder, er waren aluminium wegwerpschalen met gevulde eieren (vrije uitloop) en de grote houten eettafel stond vol met drank (sterke). Uit de speakerinstallatie (discospeakerhuren.nl) klonk een remix van iets van Whitney Houston (god hebbe haar crack). Het zag er allemaal uit als de set van zo’n leuk geprobeerde Nederlandse arthousefilm: lichtgevende lampionnen tussen de bomen, mensen die in slow motion proosten, personages die net iets groter zijn dan de realiteit (mijn vrienden), iemand die stiekem probeert over te geven in de bosjes en even later wankelend de vriendin van een ander staat te versieren (mijn beste vriend).

Lees ook: Tim den Besten: 'Ik ben gewoon te simpel om vegetariër te zijn'

Het is niet makkelijk om een groep begindertigers lol te zien hebben. Iedereen die de hele tijd maar doet alsof ze volwassen en normaal zijn, terwijl alles wat ze doen het tegenovergestelde is. De dingen waarvan ik dacht dat ze die deden omdat ze jong waren, blijken plotsklaps onderdeel te zijn van hun karakter. We kunnen er niet meer omheen dat de vriend die andere vrienden voorheen omschreven als ‘een heel sociale jongen’ toch wel echt een heel grote slet is. En dat de vriendin die ‘altijd wel iets te vertellen heeft’ gewoon de hele godganse tijd over zichzelf praat en nooit een vraag aan de ander stelt.

Dertig worden werkt als een soort filter. Tegen veel vrienden kan ik nu zeggen: je bent niet jong en onbezonnen, je bent gewoon gek. Gelukkig is iedereen er wel ‘totaal chill mee’ om dertig te zijn, zeggen ze dan, terwijl er bloed uit hun ogen stroomt en ze een manische glimlach op hun gezicht hebben. Vooral de vrouwen zeggen steeds dat het ‘fantastisch!’ en ‘bevrijdend!’ en ‘sexy!’ is om dertig te zijn. Alsof ze een vrouwenmagazine hebben opgegeten en de koppen die erin staan op shufflestand uitkotsen in je gezicht. En de mannen die dertig zijn, hebben nog precies dezelfde gesprekken als ervoor: ‘Tieten, schieten, helikopters!’

Lees ook: Georgina Verbaan: Tegenstrijdige adviezen

De leegte die iedereen probeert op te vullen, is soms nogal pontificaal aanwezig. Jelte bijvoorbeeld, die al een jaar of zes op zoek is naar zichzelf. Overal en nergens, maar vooral in darkrooms. Daar maken we dan altijd grappen over, want ja, hoe ga je iets vinden in het donker, hè. En dan lachen we allemaal heel hard, behalve Jelte, die ons niet hoort omdat zijn Grindr altijd op tien staat. Of dan Lotte, die er door therapie achter kwam dat ze een nogal verknipte relatie met haar vader heeft, wat waarschijnlijk ook de reden is dat ze nogal veel liefde en bevestiging zoekt bij andere mannen die haar vader hadden kunnen zijn. Vaak als ik vroeg hoe haar weekend was, antwoordde ze: ‘Heb geen been dichtgedaan.’ Als grapje heb ik toen een keer tegen haar gezegd dat ze zich misschien een keer door haar vader moet laten neuken. Ik heb haar daarna maanden niet gezien.

Over mij zeggen ze dat ik soms niet zo empathisch – een beetje ongevoelig – ben. Terwijl ik nog precies weet wanneer ik voor het laatst iets heb gevoeld: toen ik na dit feestje een kater had.


Deze column verscheen eerder in magazine &C 8, 2018.