Weet je wat ongemakkelijk is? Wanneer je de deur opentrekt van een openbaar toilet en er zit al iemand op. Je doet de deur natuurlijk meteen weer dicht en zegt ‘Sorry’, maar kunt het beeld van die ranzige pot waar iemands naakte poes op is geland niet loslaten. En dat precies díé mevrouw als eerste klaar is van die hele rij toiletten, dus je gaat alsnog dat hokje in. En dat je dan tegen zo’n onzichtbare dikke muur van stank aanloopt, van schrik het hokje weer uit springt, een kokhalsgeluid niet kunt onderdrukken en dat precies díé mevrouw haar handen nog staat te wassen en alles heeft gezien. Nice.

Lees ook: Nienke: 'Op de camping kregen mijn zus en ik vroeger skisokken aan'

Ook heel onprettig was de eerste keer dat ik met mijn kind een schoenendoos moest versieren, als verpakking van het paasontbijt van een kind uit zijn klas. Iedereen mocht een lootje trekken en zo zouden ze elkaar een ontbijtje geven. Ik durf te zeggen dat ik creatief ben, maar planning is mijn zwakte. Dus op de zondag ervoor besloot ik snel een kleurplaat uit te printen en mijn schoonzusje om verf te vragen.

Mijn zoon en ik verfden een paar paaseieren en de paashaas werd ingeverfd (ingekleurd, maar dan met verf, je begrijpt het). De binnenkant had ik royaal bekleed met vrolijke servetten (let wel, servetten met een spetterend patroon en nee, geen paasmotief. Ik vond één supermarkt wel genoeg om te bezoeken). Ik dacht nog: ik doe de broodjes en aardbeitjes niet in een plastic bakje. Moet ik dat later weer terugvragen aan zijn ouders, moeilijk, moeilijk, moeilijk. Dus boetseerde ik een bakje van aluminiumfolie, lekker flitsend. Resultaat: een kleurrijke versierde doos in 3D. O nee, hij had best dikke glitters, dus 3,5D.

Trots en met een zweetsnor kwam ik aan met Frenky-Dean. Mijn moeder wilde zijn eerste paasontbijt ook meemaken, dus we brachten hem samen naar de klas. Wat ik daar zag, nam het zuurstof weg in m’n hersenen. Schoenendozen die waren getransformeerd tot minipraalwagens, alsof er een prijs te winnen viel. Op deksels waren tuintjes gemaakt waarin meer bloemsoorten groeiden dan op de meeste oprijlanen in freaking Laren. Kinderen lachten en glunderden, keken naar dozen die als ze opengingen nog meer ‘oehs’ en ‘aahs’ opwekten. Dingen schoten eruit of klapten open. Glow-in-the-dark-attributen waren erin geplakt, zodat konijntjes die erin ‘leefden’ niet in het donker hoefden te zitten.

Lees ook: Nienke: 'Really, waar de fuchsia’s vind ik die gore klote-armbanden?'

Opeens kreeg ik zo’n medelijden met het jongetje dat onze MEGASAAIE PLATTE KALE paasdoos zou zien. Ik dacht: ik hoop dat het arme jong superprikkelbaar is en ongelooflijk lekker gaat op het dikke gouden glitterkarton dat ik ook nog best summier heb gebruikt (tering, wat kan ik gierig zijn), anders is dit voor hem een superklote begin van de dag. Mijn moeder maakte de situatie compleet: ‘Nou, je ziet tenminste dat er aan jullie doos daadwerkelijk een kind heeft geknutseld.’ Het kind was overduidelijk niet onder de indruk, ik denk zelfs een beetje down. Maar dat durf ik niet met zekerheid te zeggen omdat ik nul oogcontact durfde te maken. Over ongemakkelijk gesproken.

Deze column verscheen eerder in &C 08, 2019. Lees hier meer columns van Nienke Plas.