Mijn eigen verjaardag helpt me eraan herinneren dat de geboortedag van mijn vent er ook aan komt. Wij zijn gezellig in dezelfde maand jarig: ik aan het begin en hij aan het eind. Het is handig om eerder jarig te zijn, omdat ik dan gerichter een cadeau voor hem kan zoeken. En niet dat ik gierig ben (mijn omgeving zal zeggen van wel), maar de grootte van mijn gekregen cadeau kan me vaak op ideeën brengen. Nu was mijn cadeau dit jaar best wel helemaal top. Je snapt, there is some pressure.

Lees ook: Nienke: 'Op de camping kregen mijn zus en ik vroeger skisokken aan'

De standaarddingen zijn al honderden keren gekocht: parfum, sokken met leuke printjes en lingeriesetjes (die ik dan haalde voor hem, maar vooral voor mezelf. Tijd niet meer gedaan ook. Jeetje, wat slecht). HOPELOOS gewoon! Wat geef je een man, iets waar hij echt blij mee is? Oké, besides een trio. Ik wil dit jaar laten zien dat ik ook moeite doe. Het is namelijk echt sneu met mij gesteld, aangezien ik verjaardagen rustig kan vergeten. Drie keer gebeurd bij mijn stiefvader. Sorry Siem, maar hij valt in de zomer en dan zijn de dagen langer en de nachten korter en dan gebeuren die dingen.

Het afgelopen halfjaar heb ik dus, als een soort Sherlock Holmes, alles waar Resley het woord ‘leuk’ voor of achter plaatste goed in me opgenomen. Dat noteerde ik dan direct in mijn notities op mijn telefoon, waarna ik meteen googelde waar ik het kon vinden om de link er vervolgens onder te plakken. YASS, an organized bitch, thank you. Mannenarmbanden, dat vond-ie leuk! Op Pinterest vond ik meteen genoeg inspiratie. Van die polsen die rijkelijk versierd zijn zonder dat het veel moeite gekost heeft, want die hebben de heren vergaard met de jaren. ‘Deze heb ik gekregen van mijn moeder uit India, deze heeft mijn ex gemaakt – die deed een cursus leervlechten – en deze heb ik zelf gescoord toen ik op doortocht was door Europa voor werk.’

Really, waar de fuchsia’s vind ik die gore klote-armbanden? Wanneer ik iets aanklik op Pinterest word ik doorverwezen naar sites waarvan ik bang ben dat ik een virus krijg als ik op een afbeelding van een mandje klik. Laat ik maar alvast zijn polsmaat meten, dacht ik laatst. On the spot verzon ik dat de omvang van je pols gelijk zou staan aan de lengte van je dinge-long-ding. HA! Hij trapte erin en nu ben ik één stap dichter bij de titel ‘toch-wel-een-leuke-vriendin’.

Lees ook: Tim: 'Het voelt nu een beetje als de stilte voor de storm'

Ik wil er minimaal twee halen. Goud, en liefst geen exemplaren die hetzelfde kosten als een tweedehands Audi Cabriolet uit 2002. Ik heb niets tegen mensen die een Cartier-armband dragen, maar waarom kopen jullie die nou? Nu lijkt het alsof-ie helemaal niet duur is. Boycotten die bende, dan gaan ze vanzelf in de sale. Tot die tijd surf ik meer op het net dan een gebruinde halfgod met een natuurlijke coupe soleil op een wakeboard op de wateren van Australië. Gaat mij dit lukken? Niemand weet het. Maar één ding is zeker: iedereen hoopt het.

Deze column verscheen eerder in &C 07, 2019. Lees hier meer columns van Nienke Plas.