Gezinsuitbreiding. Mijn verloofde en ik praten daar weleens over. Vaak als we samen kijken hoe Frenky-Dean speelt met vrienden, nichtjes of neefjes. Dan staren we dromerig naar ze, omdat het er zo aandoenlijk uitziet als de arm van onze boef om een ander kind heen geslagen is. Wat lijkt onze jongen dan opeens groot bij die als een michelinmannetje gebouwde dreumes (zucht). De ogen van Res en mij vinden elkaar en we hebben allebei een glimlach op onze mond, zo een waarbij je geen tanden ziet. Zo’n vertederende mondhoek-optrek-look.

Natuurlijk moet het ons, first of all, maar weer gegund zijn. Zat mensen om ons heen die het willen maar bij wie het (nog) niet lukt. En daarna komt de million dollar question: wannéér in hemelsnaam? Ik sta nog wel even te stuiteren op de planken van het theater, tot het voorjaar. In de zomer willen we – het liefst zonder uitpuilende navel – trouwen. Daarna wil ik een boek schrijven, o nee, eerst een nieuwe voorstelling spelen. Die speel je dan ook nog eens zo’n vijf maanden en in mijn geval heel druk en wild. Niet echt chill voor een frummel binnenin.

Lees ook: Nienke: 'Soms wil ik huilen om de implantaten in mijn borstkas'

Ergens daarna wil ik verhuizen naar een iets groter huis. En niet omdat we per se een kinderkamer missen. Oké, dat ook, maar ik zou zo graag een extra kamer willen voor een inloopkledingkamer – je dacht dat ik kast zou gaan zeggen, hè? Maar nee. Ik wil erin kunnen huppelen, gewoon omdat sommige outfits daarop getest moeten worden voordat de dag begint. En dan staat er in die inloopkledingkamer zo’n ronde, oudroze, gecapitonneerde poef in het midden. Geen idee waar die poef voor nodig is, maar heb ’m gezien op Pinterest. Need it in my life. Die poef. Nou ja, eerst die kamer. Precies, eerst verhuizen.

Excuses, waar waren we? Juist, planning! Als al deze doelen zijn afgevinkt, is Frenky-Dean ongeveer acht. Kijk, en dát wil ik niet. Dan ben ik niet zozeer te oud (thank God for science en het Nederlandse zorgstelsel, voor het geval het niet mocht lukken), maar ik zou het niet willen. Ik zou het gezin eerder willen uitbreiden. En niet met een hond, vis of mierennest. Ja, mieren zijn tegenwoordig huisdieren, compleet met hok en van die buizen erbij zodat ze van het ene hok (waar voedsel ligt) naar het andere hok, met grote brokken dragend, kunnen marcheren.

I know, de hamster is vervangen. Such a pity.

Lees ook: Nienke: 'Zingen is iets wat ik altijd doodeng heb gevonden'

Maar wanneer dan, hè? Mensen zeggen vaak: het komt nooit goed uit. Nou, ik sluit mij daar totaal bij aan. Het lukt me nu al niet om mijn nagels elke drie weken te laten doen, laat staan om elke drie uur een fles klaar te maken. Waar gaat dat grote gat in de agenda dan op magische wijze ontstaan? Niet dat ik die secuur bijhou, maar de rest doet mijn MAN-ager. My lover. Mijn verloofde. Misschien moet ik het maar aan hem overlaten, deze kluif. Hij mag gaan zoeken naar dat gat en het erin fietsen.

Ik bedoel dus de zwangerschap. In de agenda.

Deze column verscheen eerder in &C 01, 2020. Lees hier meer columns van Nienke Plas.