Goed, waar zijn we. Het is een kleine ruimte, vreselijk heet. Er staan geen zitmeubels in, wel een immens grote vrieskist die zelf ijsklontjes maakt. Héél véél frisdrank en een dartbord aan de muur met één pijl erin. Juist, de artiestenfoyer van de club waar ik over minder dan twintig minuten een gig mag ­geven. Het publiek is jong, veel jonger dan ik, en ze zijn allemaal aardig beschonken. ­ Misschien moet ik dan toch maar een drankje nemen van die fles wodka die op mijn rider staat. (Dat is een eisenlijst die je mag hebben als artiest. Er stond nog veel meer op, zoals cherrytomaten en fruit, maar ik denk dat de fles wodka al in de club was en daarom in zijn eentje op mij stond te wachten. En op mijn dj, ja, iemand die vier ­nummers instart.)

Lees ook: Nienke: 'Res en ik dijen uit'

Er zit geen deur in deze ruimte, dus wanneer ik twee stappen naar links zet, zie ik de feestende bende losgaan. Ik zie meiden met een heule brede smile naar me zwaaien wanneer ik toch nieuwsgierig naar het publiek gluur waarvoor ik straks sta te zingen. Zingen, iets wat ik altijd doodeng heb gevonden om te doen voor anderen. Zeker voor de nieuwe generatie, die ­supermakkelijk is in het delen van hun rauwe en eerlijke ­mening op het internet. Ben meteen bang voor de Insta-stories en Snapchat-­filmpjes die ik van mezelf ga terugvinden met de hashtags #zelatenookiedereenbinnenhier en #dezemoederwiluitdeballenbakopgehaaldworden.

Twee shots naar achteren en gaan dan maar. We lopen naar de stage. Die is twee bij drie meter. De dj-booth erachter is ­gemaakt van de neus van een speedboot. Tuurlijk. Lekker gek. Er staan vooraan allemaal meiden met hun telefoons paraat om mij vast te leggen. Je moet begrijpen, vlak voordat ik ­opkwam werd Leef van André Hazes met een happy-hard-core-remix afgespeeld. Mijn nummers? Totaal níét dat.

Ik joel door de mic: ‘Hebben jullie er zin in? Wat zien jullie mooi uit vanavond!’ Dat hoor ik de grote sterren (lees: Beyoncé en Justin Timberlake) ook altijd zeggen, dus... Ik heb geen idee wat ik doe, maar de mensen vooraan gillen keihard ‘JAAAA,’ alsof ik vraag: ‘Wie is er blij dat z’n ouders hier niet zijn?’

Lees ook: Nienke: 'Sommigen willen kinderen afpakken van papa’s en mama’s!’

De eerste paar seconden van mijn single Zo mooi zijn te horen en de hele tent (oké, voornamelijk de meiden, homo’s en de heterojongens met dominante vriendinnen) zingt uitbundig mee en kent elk woord. Langzaam voel ik dat de wodka zijn werk begint te doen en, zo zou mijn het vader zeggen: warempel, die kids vinden het te gek. Pardon: die shit is lauw en lit die ik deliver. (Wil wel graag bijblijven in de ‘scene’ waarin ik mij begeef.) Glijdend over dat podiumpje van links naar rechts deel ik fist pumps uit en willen mensen mijn hand vasthouden. Wat serveren ze hier aan die kids? Moet wel xtc zijn, want ik krijg support alsof ik net een land heb bevrijd van een dictator. Wat het ook is, hopelijk is de voorraad hoog en de prijs laag, want de aankomende zeven weken sta ik op dit uit de kluiten gewassen krat bier te zingen. Ballads, dames en heren… Ik zing ­ballads en iedereen gaat er hard op. Goals!

Deze column verscheen eerder in &C 11, 2019. Lees hier meer columns van Nienke Plas.