Je hoort mensen weleens praten over ‘bepaalde types’ die vast elke maandag bij de huisarts zitten om hun kwaaltjes te laten checken. Dan hoor ik mezelf altijd zeggen dat ik vrijwel nooit ziek ben. Maar de laatste tijd wil ik de huisarts soms op de rechtstreekse lijn bellen met de vraag: ‘Hallo, mijn lichaam bladdert langzaam van mijn ziel af. Is dat normaal?’ Ik dacht terug aan het afgelopen jaar en heb op een rij gezet waarvoor ik naar de dokter ben geweest. (Let op: dit betreffen serieuze pijntjes. Vond ik.)

Spontane steken in mijn lies 
Door persoonlijke voorkeuren was ik geswitcht van anticonceptie, waarna ik steken in mijn lies kreeg. Volgens het internet was ik zwanger of bijna dood. Beide waren op dat moment niet mijn wens. De dokter onderzocht mij door haar vingers heel diep in mijn lies te boren, zodat ik kon zeggen: ‘Au, dat voel ik!’ Eindstand: ‘Trekt wel weg.’

Lees ook: Nienke: 'Wanneer moet ik aan een tweede kind beginnen?'

Bobbeltje in oksel 
Ja, dit was volgens internet meteen de kist. De stress in mijn lijf toen ik ook een pijnlijk, rood vlekje op mijn borst ontdekte. Zonder afspraak als eerste in de wachtkamer dan maar. Nadat ze pakweg zeven seconden had gekeken en met het topje van haar wijsvinger beide plekken had aangeraakt, zei ze: ‘Overmatige talgproductie.’ Oftewel: puisten. Yay, toch nog enige vorm van jeugdigheid tijdens deze pijnlijke race waarbij de klok-der-uitzaks genadig doortikt. Alsof je sexyness na je dertigste net als Klein Duimpjes brood verbrokkelt en er bij elke stap een korrel valt. We dwalen af. Juist, niets aan het handje. 

Knie schiet te pas en te onpas op slot 
Vreselijk gevoel, wanneer je je kind achterna rent en hij wint. Dit moest anders. Hoe kon dit opeens? Broek uit, op de ligbank en been in de lucht. Beetje naar links, wat naar rechts. Buigen, niet te ver, dat is gevoelig. ‘Heeft u een ongeluk gehad of een val gemaakt?’ Even nadenken... Nou, een ongeluk? Ik kan er soms ongelukkig van worden, heel eerlijk. Als ik dat met een val kan oplossen, hoor ik dat graag. Vanaf hoe hoog moet dat? Oh, iets wat al is gebeurd. Ja, honderd jaar geleden maakte ik een goede klapper met de scooter. Het was glad, maar ik dacht dat ik wel overeind zou blijven op de brug. Kniebanden zwaar verrekt, zes weken thuis met krukken. Conclusie: nalatigheid.

Lees ook: Nienke: 'Soms wil ik huilen om de implantaten in mijn borstkas'

Ja, zo opgesomd zie ik ook in dat het – thank the Lord – reuze meevalt. Ik kan met volle overtuiging zeggen: ouder worden betekent niet per se verslijten. Je wordt gewoon angstiger. Elke grijze haar die raar uitsteekt, elke pijnscheut en elk vlekje boezemt je meer angst in dan voorheen. Waar je eerder de slappe lach kreeg in een achtbaan wil je nu opeens met God praten wanneer je de eerste looping maakt. En dat terwijl je niet eens in God gelooft. Nu groet ik de mensen die ik in de wachtkamer tref vriendelijk. Ik ben net als zij. Beetje angstig. Beetje ouder. Die ‘types’ die er elke maandag zitten, doen geen mens kwaad. Ze bouwen een relatie op met de huisarts. Wie wil dat nou niet, een vriend die levens redt? Oh nee, dat zijn chirurgen. Shit. Ik moet het hogerop zoeken, man.

Deze column verscheen eerder in &C 02, 2019. Lees hier meer columns van Nienke Plas.