Ik ben een laagjesdrager. Ik heb het al koud zodra ik ’s ochtends onder mijn deken vandaan kom. Meteen een badjas aan. Niet eerst plassen, niet eerst mijn zoon halen die mij roept. Maar de badjas aandoen. In de auto hou ik ook enorm van een lekker kacheltje. Warme voeten en vingers maken rijden toch comfortabeler. En jassen vind ik leuk. Voor ‘s avonds, als de zon onder is. Je hoort mij ook nooit zeggen: ‘Het is te warm’ wanneer de temperatuur boven de dertig graden komt.

Lees ook: Hanneke Hendrix: 'Ik zag haar jongleren met zíjn ballen'

Kortom, ik haat kou. De meest pure vorm van haat. Mijn vriend heeft zelfs ingestemd om in het voorjaar niet naar Canada te gaan, omdat ik het te fris vind in die periode. Ja echt, zo ben ik. Hij snapt ook waarom ik dat vind. Hij weet namelijk hoe ik het liefst de hele dag in de zon lig te zweten tijdens de vakanties. Het gaat me niet eens meer om het bruin worden, ik vind het gewoon zoooo lekker. De hitte vol in je bakkes.

Ik durf ook te bekennen dat het niet helemaal oké is. Ergens along the way is mijn interne thermostaat kapotgegaan. Als je een moeder hebt met tropisch bloed kun je het niemand kwalijk nemen dat dat gebeurt. Een moeder zal haar kind altijd kleden zoals zij zichzelf kleedt. En mijn moeder is van de laagjes. Lots of laagjes. Op de camping kregen mijn zus en ik vroeger skisokken aan voordat we gingen slapen. Ze zei dan: krijg je tenminste geen koude tenen, poppedijn. En geloof me, dat gebeurde ook nooit. Onze mama wikkelde ons als loempia’s in met allerlei leuk gekleurde laagjes. Als ik de foto’s terugzie, moet ik eerlijk toegeven: ze had er oog voor. We hadden wat weg van die megafanatiek aangeklede etalagepoppen, waarop je de hoeveelheid mouwen zo duidelijk rond de pols zag. Blouseje onder de trui. Een kek (ja, dat soort woorden gebruik je bij een Oilily-meets-Benetton-meets-Naf Naf-look) jasje over de coltrui. Ondershirt, trui, vestje, jas.

Nu ik het zo opschrijf, zie ik pas in hoe ernstig de situatie is. Ik zeg altijd tegen mijn vriend, wanneer hij en ik een meningsverschil over de outfit van onze zoon hebben: ‘Ik hoor wat je zegt, maar we gaan het toch doen zoals ik het wil.’ Het gaat echt zwaar tegen mijn natuur in om hem ‘te koud’ te kleden. Helemaal onrustig word ik dan.

Lees ook: Malou: 'Mijn angst is seksistischer dan types als Donald Trump'

Is het heavy, of valt dit onder normaal moedergedrag? Voor mij voelt het heel natuurlijk om mijn familietraditie voort te zetten: je hebt tropisch bloed in je DNA, dus beter waardeer je de extreme hitte op deze planeet. Vooral daar waar je roots liggen, want stel je gaat weer terug (LIKE NEVER MAAR GOED), dan ben je alvast voorbereid.
Nou, wat ik eigenlijk wil zeggen. Blij dat het bijna zomer is.


Deze column verscheen eerder in &C 06, 2019.