Met de folies in mijn haar zit ik aan tafel. Ik heb de spiegel die tegenover me stond aan de kant geschoven en mijn laptop opengeklapt. Ik ben aan het… werk.

De kapper zou een moment van ontspanning moeten zijn.

Waar Marlijn, also known as the best hair painter of all times en ik de laatste roddels doornemen in plaats van dat ik dit doe. Maar het moet, want de luier van een baby is na vier uur nog minder vol dan mijn agenda op het moment.

Op elke aanvraag zeg ik enthousiast ja. Het is toch allemaal nog ver weg. Nou, eh, grapje: ‘Hoi, volgende volle dag waar je geen tijd hebt om te ademen.’ Maar hé, who needs oxygen anyway?! Interviewtje daar, samenwerking hier, studiosessie tot laat en dan weer effe rijden naar Roermond. (Waar dat is? Honderd lichtjaren verwijderd van Amsterdam, volgens de navigatie.)

Resley en ik rennen de benen onder ons lijf vandaan en zeggen elke zondag tegen elkaar: mag het misschien ietsjes minder? Of gaan we door totdat onze benen stompjes zijn en we het dan pas merken? Je leest genoeg over mensen die op jonge leeftijd met een burn-out thuiszitten.

Maar hoe herken je het nou, oververmoeid zijn? Slaap ik slecht?

Nou, als ik één ding goed kan na al dat gerace, is het wel slapen. Heerlijk! Tuurlijk, soms te kort, want ja, kind. Heb ik moeite met wakker worden? Zeker. Heb ik altijd al gehad. Ik kan eindeloos....

op de snoozeknop drukken. (Superklote voor degene die naast mij ligt, want ik kies bepaald niet voor het rustgevende geluid dat je doet denken aan een regenwoud met tientallen vogels die wakker worden. Néé, natuurlijk niet. Die toeter. Die werkt goed!) Ben ik extra prikkelbaar? Dat ligt he-le-maal aan de situatie en wanneer in de cyclus het scenario zich afspeelt. Resley moet mij uiteraard geen commentaar geven op mijn outfit wanneer de maan net even anders in het sterrenstelsel hangt. Want dan kan het zomaar de laatste keer zijn dat hij commentaar geeft op iets. Niet dat ik hem zou omleggen. Maar als ik flip, dan kun je bang worden. Bang worden om in slaap te vallen naast mij.

Nou, al met al denk ik dat het wel meevalt. De planning is gewoon ’gezellig druk’, zullen we maar zeggen. Soms probeer ik me voor te stellen dat al die meetings en afspraken in de agenda geen meetings zijn, maar babyshowers. Nou, dan word je toch helemaal gillend gek?! Ja, dat helpt echt om de boel even te relativeren.

Deze column verscheen eerder in &C05, 2020. Lees de laatste column van Nienke in de nieuwste &C (Nu is het mijn beurt), die nu in de winkel ligt. Hier vind je meer columns van Nienke Plas.