Een kind is een product van zijn of haar ouders. En hoewel ik dit wist, is het toch gebeurd: ik heb mezelf toch een potje genaaid! Het temperament van zijn vader en het bekkie van zijn moeder. Dat had ik eigenlijk best kunnen voorspellen, bedenk ik mij nu. Alsof wij een verlegen, rustig, schuw kind op aarde zouden zetten. Dat stilletjes in een hoek gaat zitten en zichzelf vermaakt. Een die niet klimt op alles behálve de klimmuur in zijn kamer (die ik ook nog eens helemaal zelf met m'n pa heb gemaakt, ik heb er nog een splinter van). Ach, als ik zo'n stil kind had gewild, had ik er maar een moeten maken met Ed Sheeran, toch? Nee, dat van ons is meer uitgesproken.

Lees ook: Nienke: 'Mijn kind staat met een potlood kunst op de muur te tekenen'

Daarnaast heeft ons kind dan een uitstekend analytisch vermogen. Het gozertje duwt mij 's ochtends wanneer ik hem wil kussen weg met de woorden: 'Je tong is nog niet gepoetst, mam.'

Hij is ook echt het zonnetje in huis. Staat om kwart over zes naast je bed met een big smile en fluistert dan zó dicht bij je oor dat je het niet eens fluisteren kunt noemen: 'Mam, ik heb HONGUUUURRRR.'

Ja, wij hebben er een gekregen die voor zichzelf opkomt. Lees: hij zucht luid en rolt oneindig met de oogjes wanneer ik zeg dat het bedtijd is. Res ik zeiden altijd voordat wij papa en mama waren: je wilt later wel een kind met een beetje peper in zijn reet en die lekker flink iedereen gedag durft te zeggen op verjaardagen in plaats van bang achter je been schuilt en zacht 'doei' naar iedereen fluistert. Nou onze wensen zijn meer dan uit gekomen. Het is soms pittig (als de heetste sambal ever made in the world), maar je krijgt er zo veel voor terug (wallen en grijs haar). Daarom zou ik hem voor geen goud willen ruilen (één kilo goud staat momenteel gelijk aan ruim vijftigduizend euro), want ouder zijn is gewoon het mooiste wat er is. Eerlijk is eerlijk, die zachte, korte armen om je nek, ook al weet niemand of er nou gestoeid of geknuffeld wordt, maken zo veel goed. Wanneer je kleintje jou aankijkt en zegt dat-ie van je houdt, smelt je en vergeet je dat er met een watervaste stift is geëxperimenteerd op zijn nieuwe trui. En die kleur trui = wit.

Lees ook: Nienke: 'Elke zondag vraag ik of het ietsjes minder mag'

Inderdaad, auwie.

De lieve lachjes en warme handen die de jouwe pakken doen veel vergeten. Het is werkelijk ongelooflijk hoeveel je kunt verdragen van je kind. Ik bedoel: stél, je partner pakt je nieuwe oogpotlood en drukt zo hard met gestuukte muur dat deze niet alleen een vlek maar ook een deukje achterlaat… Ik durf met zekerheid te zeggen dat ik dan zijn linkerwenkie wegscheer in zijn slaap. Niet van die idiote de punt tegen je streepjes erin maken, nee, compleet weg. Zo kaal als de onderkant van een voet. En dan mag hij met datzelfde vernachelde oogpotlood proberen een wenkie erop te tekenen. Precies, in the face.

Deze column verscheen eerder in &C 07, 2020. Lees hier meer columns van Nienke Plas.