We zitten midden in een gekke tijd. En met gekke tijd bedoel ik de vreemdste tijd die mijn ouders, ik en mijn kinderen hopelijk en waarschijnlijk gaan meemaken. Een f*cking pandemie. Deze tijd is nog enger dan toen de Unabomber pakketjes rondstuurde die ontploften bij het openmaken, nog gekker dan de dag dat Trump president werd en nog maffer dan toen rapper Sjors aankondigde dat hij in de porno-industrie aan de slag ging. We hebben te maken met een virus dat zich heeft verspreid, omdat iemand in China waarschijnlijk een vleermuis – gevalletje medium rare – opgepeuzeld heeft. Ik ga hier niet de activist uithangen, hoor. Over waarom onze vleesindustrie afgeschaft zou moeten worden. Dat is een onbegonnen gevecht. Het zou ook hypocriet zijn, want ik eet zelf ook weleens vlees of vis want: Surinaamse schoonfamilie. Maar deze tijd is me toch een partij lijp. We zitten vast in onze huizen en gaan enkel naar buiten voor een frisse neus, om boodschappen te doen en in verband met de ontlasting van ons huisdier.

Lees ook: Nienke: 'Elke zondag vraag ik of het ietsjes minder mag'

(Als iemand me kan vertellen hoe je een hond laat kakken op een toilet, ik ben bereid ervoor te betalen.) Maar wat mij het zwaarst valt: de juf uithangen. Nu begrijp ik waarom leraren zo vaak staken voor meer dinero. WAT EEN TAKKETAAK. Kinderen snappen er niets van dat de eettafel nu het klaslokaal is en dat de tablet geen ontspanning is, maar inspanning, omdat de rekensommen daarop gemaakt moeten worden.

Zodra mijn zoontje naast mijn bed staat om kwart over zeven begint het drama. Hij vraagt wat er op de planning staat, ik vertel wat we gaan doen en zijn ogen rollen naar achter in dat kleine schedeltje. We zijn nog niet bij de fruithap of er is al meerdere keren luid gezucht omdat het huiswerk ‘saai’ is. Ik probeer het tij te keren door de sommen in te ruilen voor knutselen. Oké, gelukkig, ik zie een glimlach. Dat geeft hoop. Echter, na een kleine twintig minuten merk ik dat karton onmogelijk te knippen is met een kleuterschaar van Cars. En dat het Disney-logo in mijn middelvinger staat, omdat ik de eerste vijftien minuten overtuigd was dat het wel zou lukken.

Lees ook: Nienke: 'Ik ging compleet de mist in met een Instagram-post'

Maar als dit nou het enige was… Nee joh, want mijn kind staat met een potlood (there is a God somewhere voor het niet gebruiken van watervaste stift) kunst op de muur aan te brengen met zo’n blik van: nu hoef je mijn tekening niet op de koelkast te hangen mam, dit is de uitvinding die ons leven makkelijker maakt. Is dit dan karma voor al die keren dat ik aan het drammen was op de middelbare school, dat ik niet stopte tot mijn docenten gillend de klas uitrenden terwijl ze riepen: ‘Ik trek dit niet meer!’

Werkt onze planeet zo? Je doet iets in je verleden, het achtervolgt je en gooit je leven overhoop? Nou, dan wil ik niet eens weten wat voor ellende mij te wachten staat voor al die windjes die ik liet in bomvolle sauna’s. Echt, ik hou mijn hart vast.

Deze column verscheen eerder in &C 06, 2020. Lees hier meer columns van Nienke Plas.