Hanneke: 'Er zijn kinderen op de wereld die helemaal geen eten hebben'
Hanneke Hendrix (40) deed veel levenswijsheid op als barvrouw in de kroeg. Nu schrijft ze columns en romans en is ze co-host van de ouderschapspodcast Ik ken iemand die. Ze heeft een dochter (4) en een man, en is de laatste Nederlander zonder smartphone.
'Vroeger vochten wij altijd om het kapje van het brood,' zegt een oudere collega van een andere faculteit als ik tijdens de lunch een nieuw brood aanbreek en het korstje oversla. 'Bij ons thuis wilde iedereen het kapje, dan kon je maar eens in de zoveel tijd het kapje bemachtigen.'
'Kontje,' zeg ik, terwijl ik een boterham besmeer.
De man schudt zijn hoofd.
'Schaarste maakte vroeger dingen lekkerder. Van een kapje heb je er maar twee. Dat moet je je kinderen leren. Niet zomaar prima brood weggooien.'
De man schudt weer met zijn hoofd.
'Ik eet eigenlijk geen koolhydraten,' zeg ik. 'Eigenlijk zie ik fabrieksbrood van de Albert Heijn als snoepgoed.'
De man zucht weer en mompelt iets over de jeugd.
Lees ook: Hanneke: 'Ik wilde een hap uit de tafel bijten van ergernis'
Thuisgekomen kijk ik naar de dochter die met het eten op haar bord aan het schuiven is.
En dan. Ineens… Ineens zeg ik het: 'Er zijn dus kinderen op de wereld die helemaal geen eten hebben.'
De dochter kijkt me verfrommeld aan.
'Moeten we dan het eten opsturen?' zegt ze.
Ik voel me in een tijdgat geworpen. Ineens zit ik als kind weer aan de eettafel thuis en ik hoor mijn moeder zeggen dat er kindjes op de wereld zijn die dus de hele dag honger hebben en die maar wat blij zouden zijn met mijn spruiten. Ik kijk mijn moeder verfrommeld aan.
'Je kunt je eten niet opsturen,' zeg ik tegen de dochter. 'Maar je moet weten dat wij het hier veel te goed hebben en dan wil ik geen gezeik over het eten. Je moet dankbaar zijn voor wat je hebt en waar je niks voor hebt hoeven doen.'
Die laatste riedel draai ik vaker af.
Mechanisch zegt de dochter: 'Ik heb een huis, een bed, kleren en heel veel speelgoed.'
'Juist,' zeg ik.
Lees ook: Hanneke: 'Van wie zou ze die aanvallen nou toch hebben?'
Ik kijk naar hoe de dochter haar spruiten eet.
'Youth is wasted on the young,' zeg ik.
'Hè?' zegt de dochter terwijl ze een lepel mayo op haar aardappel gooit.
'Laat maar,' zeg ik.
Op een dag kijkt zij ook in de spiegel en dan vindt ze er van alles fout aan en als ze dan veertig is en een foto van toen terug ziet, dan snapt ze niet hoe ze niet zag dat ze zo ontzettend knap was.
'En knap zijn is ook niet belangrijk,' zeg ik. 'Iedereen is goed zoals-ie is.'
De dochter rolt met haar ogen.
'Jahaaaa,' zegt ze.
Ik schud mijn hoofd.
'De jeugd van tegenwoordig,' mompel ik.
Lees hier meer columns van Hanneke.