Column: yoghurt voor je stoelgang
Hanneke Hendrix beschrijft de kleinigheden in haar leven als kersverse ouder. En vooral het falen in dat kader of de spreekwoordelijke 'roze muur' waar ze steeds tegenaan loopt.
‘Ik zou het gewoon echt heel verfrissend vinden als er bij die yoghurt-voor-je-stoelgang-reclames zo’n nette dame gewoon eens een knetterende scheet laat,’ zeg ik. ‘Gebruik jij nou in deze context het woord verfrissend?’ zegt Lee.
Ik hang met d’n Lee op de bank voor de tv. Ik ben net thuis, d’n Lee heeft op onze dochter gepast en de man is nog ergens op een vergadering. We drinken thee. Gewone, zwarte thee. Zonder takken, stukken komkommer of gember.
De dames op de televisie vertellen hoe het bekertje yoghurt dat ze in hun handen hebben hen hielp bij het verbeteren van hun stoelgang. Ze lachen vriendelijk en vertellen met geanimeerde handbewegingen. Het zouden bijna echte vriendinnen kunnen zijn. Net zoals d’n Lee en ik. Met kinderen en bevallingen, en het feit dat je er dan pas achter komt dat werkelijk iedereen die zwanger is last heeft van obstipatie.
‘Dames in zulke spotjes zitten altijd net aan de knappe kant van normaal,’ zeg ik. ‘Niet zó knap dat de gewone vrouw die de yoghurtjes moet gaan kopen geen aansluiting vindt bij deze yoghurt-aansmerende-dames, maar ook weer niet zó gewoon dat de doorsnee televisiekijkende vrouw zich niet met de op tv gepresenteerde groep geobstipeerde dames kan identificeren. Het zijn precies de mensen waarbij je denkt: nou, zij is net als ik en het is dus helemaal niet erg om stoelgangyoghurt te eten. Want zij moesten zelf vroeger ook grauw, ongelukkig en opgeblazen naar feestjes en etentjes! Maar gelukkig bleek er een oplossing.’
‘Heel simpel!’ roept Lee. ‘Gewoon door nóg meer te eten!’
‘Eten, en daarna weer gewoon heerlijk slank en opgelucht door het leven gaan,’ zeg ik. ‘Dat is wat die reclame eigenlijk zegt. U heeft dan wel een saai leven met uw dikke harde buik, u heeft dan wel geen humor en u heeft het inderdaad ook nooit gezellig met uw saaie echtgenoot, maar wij kunnen daar wat aan doen! Wij kunnen u redden! Wij kunnen zorgen dat de fletse kleuren van uw leven weer een beetje opgepept worden. Kijk maar! Onze dames eten onze yoghurt…’
‘En nog lekker ook!’ roept Lee.
‘En ze merken verschil,’ ga ik verder. ‘Ze voelen zich licht. Ze voelen zich opgelucht. Ze dansen dartelend van opluchting met linten en serpentines door het leven. Deze reclame zegt dat ik geen saai leven hoef te leiden.’ ‘
“Ja!” roep ik dan steevast tegen de tv,’ zegt Lee. ‘Je hebt het over kákken! KAK-KEEEEN!’ ‘Zeg dat dan gewoon: door deze yoghurt kun je beter schijten,’ zeg ik. ‘En misschien dan, misschien als zo’n nette dame op televisie vertelt dat haar opgeblazen gevoel weg is en ter illustratie een bil optilt, een keiharde scheet laat en vervolgens even giechelt achter haar vingers, waarna het beeld direct snijdt naar het yoghurtproduct, met een voice-over die zegt: “Bifidus, zodat u weer lekker kunt kakken”, pas dán zal ik naar de winkel rennen om een doosje te halen.’
Ondertussen is het televisieprogramma dat we zaten te kijken weer begonnen. Ik sta op.
‘Chips?’ zeg ik.
‘Zonder vezels?’
‘Zonder vezels. Gewoon artificiële kaas-uiensmaak.’
‘Lekker.’
In de keuken gooi ik een schaal vol chips.
Maar nu wel nog even snel een yoghurtdip maken.
Want ja, baat het niet dan schaadt het niet.
Lees hier meer columns van Hanneke Hendrix.