Hanneke Hendrix: 'Ik zag haar jongleren met zíjn ballen'
Hanneke Hendrix woont in de buurt Nijmegen met man en kind. Ze bracht drie romans uit en zwoer daarna dat ze nooit meer een boek zou schrijven. Maar het bloed kruipt waar het niet gaan kan en dus tekende ze onlangs een nieuw contract bij Das Mag Uitgevers. Verder geeft ze ook nog les aan de kunstacademie en de Schrijversvakschool en maakt ze hoorspelen voor de radio, maar is ze niet per se gek op grindbakken.
‘Ik kan niet naar de Albert Heijn, ik keek net in de spiegel en ik zie eruit als Marla Singer,’ werp ik op als enige argument tijdens een zeer korte onderhandeling met de man over wie de pizza gaat kopen en wie de pizza gaat bakken en opdienen. Het is zondag, begin van de avond en het is al donker. Regen striemt tegen de ramen. Ik verlies. De man en de dochter kruipen op de bank onder een deken voor de televisie en de houtkachel. Ik ga naar de supermarkt.
Lees meer: Hanneke Hendrix en de autorit met de vader die ze amper kent
Ik staar voor het zuivelschap naar de zestien soorten melk die er te koop zijn, als ik naast me een vrouw scherp en theatraal hoor zuchten.
‘Alles is weg,’ zegt ze, tegen iemand die ik nog niet tussen de rekken kan ontwaren. Ze loopt met haar handen in de lucht terug van het zuivelschap naar haar man, die komt aanrollen met de volle winkelwagen. Uit het zitje steekt een peuter met ecologische speen. Een speen waarvan ik iemand onlangs hoorde zeggen: ‘Ja, da’s gewoon lekker puur, zo’n speen.’
De peuter kijkt lethargisch voor zich uit.
Ik schat de vrouw even oud als ik, misschien zelfs wat jonger. Ze is erg knap, haar man trouwens ook. Hij rolt de kar naar de bakjes vla en yoghurt. Hij pakt een bakje op. Zij staat ondertussen aan de overkant bij de potten pindakaas en jam.
‘Anna?’ zegt hij, terwijl hij het bakje omhoog houdt. ‘Deze lusten we niet, hè?’
Ze kijkt even op, en schudt met een zuinig mondje van nee. Welke ze dan wel lusten zegt ze niet. Hij moet het helemaal zelf uitvogelen, met minimale aanwijzingen. Hij heeft helemaal niet door dat zij op dit moment met zijn ballen staat te jongleren, hier midden in de supermarkt, terwijl ik alles kan horen. Ik hoor een clownsmuziekje uit het circus op de achtergrond. Tie-die-diedelliede-die-diedie-die. De vrouw gooit haar mans ballen hoog. Ze raken nét niet het plafond.
Ze kan het goed.
‘Heb je appels gekocht?’ vraagt ze.
‘Ja,’ zegt hij, terwijl hij met een kreun de kar weer in beweging zet. Ze lopen verder over het pad.
‘Voor mij?’ zegt ze.
‘Voor jou, ja,’ zegt hij. ‘Ik heb alles voor je gekocht.’
Hij lacht naar haar, slaat een arm om haar heen. Met de andere arm duwt hij traag de kar, met daarin hun voedsel en hun kind.
‘Waarom doe je zo geïrriteerd?’ zegt de vrouw.
Het publiek roept ‘oeoeoeoeoeoe’. Bijna lijkt ze een bal te laten vallen, maar het is maar een schijnbeweging. Ze glimlacht naar het publiek. Had ze ons daar even te pakken.
‘Ik ben niet geïrriteerd,’ zegt de man.
Ze zwijgt even. Zijn arm glijdt van haar af.
‘Nou,’ zegt ze. ‘We moeten alleen nog honing. Had jij nou de honing gepakt?’
Lees meer: Hanneke: 'Hopen dat de dochter niet crimineel wordt door mijn gedrag'
Ineens ben ik zó blij dat ik er uitzie als Marla Singer. Dat ik mijn pony (haar! haar! niet het kleine paardje) met speldjes omhoog heb gestoken vanochtend, dat ik mijn trainingsbroek in mijn laarzen het gestoken, een ouwe jurk eroverheen heb gegooid en dat ik godverdomme niet zo gruwelijk knap ben als die gemene vrouw.
Thuis bakt de man voor ons de pizza’s, terwijl ik dit stukje typ. Hij heeft een glas wijn voor me neer gezet. Buiten slaat de regen tegen de ramen en ik heb nog steeds mijn trainingspak aan. Het is een goeie dag.
Hanneke is op dit moment op zomervakantie. Je leest hier haar leukste eerder verschenen columns.
Lees hier meer van Hanneke Hendrix.