Hanneke: 'Hopen dat de dochter niet crimineel wordt door mijn gedrag'
Hanneke Hendrix woont in de buurt Nijmegen met man en kind. Ze bracht drie romans uit en zwoer daarna dat ze nooit meer een boek zou schrijven. Maar het bloed kruipt waar het niet gaan kan en dus tekende ze onlangs een nieuw contract bij Das Mag Uitgevers. Verder geeft ze ook nog les aan de kunstacademie en de Schrijversvakschool en maakt ze hoorspelen voor de radio, maar is ze niet per se gek op grindbakken.
Na een half jaar al in een gewoon kinderbed zonder spijlen te slapen heeft de dochter zich ineens gerealiseerd dat ze ook gewoon uit bed kan stappen als ze daar zin in heeft. Ik kwam daarachter toen ik midden in de nacht wakker werd van een klef kinderhandje dat op mijn wang werd gelegd, waarna een kinderstinkadempje fluisterde: 'Mama. Mama. Ogen open.'
Ik begon een vermoeden te krijgen dat het Grote Spoken In De Nacht eraan zat te komen toen we haar twee weken terug ’s ochtends diep in slaap netjes onder de dekens aantroffen, met naast haar in bed een houten boot, zeven dikke prentenboeken en De Buitenstaander van Stephen King (gelukkig zonder plaatjes). De nacht daarna stond ze naast mijn bed.
Lees ook: Hanneke: 'Ik ben al een maand verkouden. Hoe dan?!'
Vorige week hoorde ik om half vier ’s nachts het kinderhekje opengaan (die kindersluiting krijgt ze dus open!) en voetjes de trap af petsen, snapten we haar een nacht later slepend met twee stoelen op de overloop boven en de man trof haar eerder deze week om tien uur ’s avonds ineens stilletjes gniffelend onder de eettafel. Hij wist niet hoe lang ze daar al had gezeten. Misschien drie minuten, misschien wel een uur. Ze is klaarblijkelijk erg goed in het geluidloos openmaken van deuren en hekjes. Iets dat vast in een later stadium in haar leven van pas gaat komen, al kan ik nu niet echt iets niet-crimineels verzinnen waarbij zo’n vaardigheid écht handig is.
Ik kan mezelf nog goed herinneren dat ik zelf als kind door het huis spookte, terwijl mijn ouders in de woonkamer televisie zaten te kijken. Een van de helderste herinneringen is dat ik dacht dat ik niet te zien was als ik de keukendeur tegen de al geopende koelkastdeur aantrok, zodat ik ongestoord appelsap uit het pak kon drinken. Ik zat nog niet op de kleuterschool en het was een zomerdag, want iedereen zat buiten. Mijn vader plukte me zonder veel woorden uit de koelkast en stopte me weer in bed. Ik weet nog dat ik toen in bed concludeerde dat deuren tegen elkaar openzetten voor een volgende keer geen nauwsluitend plan was om illegaal appelsap te kunnen drinken.
Maar goed: het is nu dus elke avond bal. Gisteravond was de man uit werken en lag ik geheel naar tevredenheid languit op de bank voor de televisie met een fles cava in de elleboog.
‘Ik hoor jou gewoon, hè,’ zei ik, toen ik haar een tweede keer uit de logeerkamer moest plukken. ‘Ik heb de deur beneden open, dus het is helemaal niet slim om op het logeerbed te gaan spingen.’
‘O,’ zei ze. ‘Maar ik wil niet slapen. Ik wil beneden. Mag ik naar beneden? Glaasje water drinken?’
Weer die handjes op mijn wangen. Weer die Manga-oogjes.
Lees ook: Hanneke: 'De dochter kijkt me aan en steekt een vinger in mijn oog'
Nu ja. Dus toen heb ik geheel opvoedkundig onverantwoord de dochter mee naar beneden genomen. En zaten we samen op de bank onder een dekentje reclames te kijken. Ik met een glas bubbels, de dochter met een glaasje water. Dat zetten ze nou nooit in van de opvoedkundige boeken: hoe ontzettend gezellig het is om iets te doen dat niet mag. Om níet consequent te zijn, om de kantjes er vanaf te lopen als ouder. Nu maar hopen dat ze geen crimineel wordt door mijn gedrag. Al zou ze het qua natuurtalent-deuren-en-hekken-open-maken heel erg goed doen als kluiskraker. Dat dan weer wel.
Lees hier meer van Hanneke Hendrix.