Hanneke: 'Wat als mensen nu echt denken dat wij met ons kind gooien?'
Hanneke Hendrix (40) deed veel levenswijsheid op als barvrouw in de kroeg. Nu schrijft ze columns en romans en is ze co-host van de ouderschapspodcast Ik ken iemand die. Ze heeft een dochter (4) en een man, en is de laatste Nederlander zonder smartphone.
'Nee, dat schrijf ik niet op, hoor.'
'Waarom niet?' riep de dochter.
'Dat ga ik toch niet opschrijven bij wat jij wenst?'
'Ja, maar dat wens ik.'
'Is het niet genoeg dat je gewoon kastelen en diamanten wenst?'
'Nee, dat moet er bij.'
De dochter heeft een vriendenboekje bij elkaar gespaard en ik moest opschrijven wat zij zei bij de vragen van de introductiepagina. Bij 'Wat ik wens' moest ik schrijven dat ze dus die kastelen en die diamanten wilde, én dat ze wilde dat 'papa en mama trots op haar zijn'.
Lees ook: Hanneke: 'Jij brengt je eigen kind nooit naar bed?'
'Waar haal je dat nou weer vandaan? We zíjn toch trots op je? En het jij moet toch gewoon je ding doen? Je moet trots op jezelf zijn,' stamelde ik er achteraan.
'Ik wil dat erbij,' zei de dochter. 'Jij zei dat je alles zou opschrijven wat ik wilde.'
Ik hou niet van liegen, maar ik vind afleiden geen liegen, dus ik zei:
'Pak maar een snoepje.'
Toen ze terugkwam was ik bij de volgende vraag.
Later die dag liet ze de man voorlezen wat er stond.
'Hé!' riep ze bij de vraag over de wens. 'Dat klopt niet!'
Ze keek me boos aan en gaf me een pen. Ik zuchtte. Ik krabbelde het eronder.
En nu kon ik vannacht dus niet slapen. Want het vriendenboekje moest natuurlijk mee naar school vandaag, de eerste dag dat de school weer openging. Ik overwoog om de regel over dat trots zijn af te plakken of weg te strepen, maar als ik een vriendenboekje zou krijgen met een afgeplakte regel, dan weet ik zeker dat ik die boven een ketel stoom zou losweken. Mensen zijn nieuwsgierig en niets menselijks is mij vreemd.
Lees ook: Hanneke: 'Het schijnt hip te zijn om alles uit een kom te eten'
Het erge is dat het boekje natuurlijk naar haar beste vriendin gaat. Die werd de vorige week na een speeldate opgehaald, het was al donker, we hadden pannenkoeken gegeten. En de dochter en de man stoeien altijd heel erg lomp, dat vinden ze leuk. Maar de laatste tijd vindt de dochter het ook leuk om dan heel erg hard te doen alsof ze moet huilen. We hebben daar één keer heel hard om moeten lachen omdat het zo echt leek, ze met zulke goeie timing abrupt met huilen stopte en toen begon te lachen. Maar deze keer deed ze alsof ze pijn had, en omdat de hele kamer schrok, begon ze niet te lachen. Ze schrok zelf. En toen viel er een lange stilte in de kamer.
'Heb je echt pijn?' vroeg de man. De dochter haalde haar schouders op.
'Als ze echt pijn heeft huilt ze veel harder,' zei ik nog tegen de moeder van het beste vriendinnetje.
Daarna gingen ze naar huis. En ineens dacht ik: wat als mensen nu echt denken dat wij met ons kind gooien? En dan zeggen: o, maar normaal huilt ze veel harder?
En nu is dus dat vriendenboekje naar school. Met haar wens dat wij trots op haar zijn. O, en ook dat ze spruitjes lekker vindt. Ik denk dat ik maar vast op Funda ga kijken, even verhuizen naar de andere kant van het land…
Lees hier meer columns van Hanneke.