Hanneke: 'Ik ben al een maand verkouden. Hoe dan?!'
Hanneke Hendrix woont in de buurt Nijmegen met man en kind. Ze bracht drie romans uit en zwoer daarna dat ze nooit meer een boek zou schrijven. Maar het bloed kruipt waar het niet gaan kan en dus tekende ze onlangs een nieuw contract bij Das Mag Uitgevers. Verder geeft ze ook nog les aan de kunstacademie en de Schrijversvakschool en maakt hoorspelen voor de radio, maar is ze niet per se gek op grindbakken.
'Ik baak gewoon diks bee, eigellijk,' snurk ik vanonder een handdoek boven een bak heet water met eucalyptus naar J. Ik ben al een maand verkouden. Ik weet ook niet hoe dat kan. Het zal weer instantkarma zijn, aangezien vorige maand iemand tegen me zei: 'O man, wij zijn echt met z’n allen drie weken verkouden geweest.' En ik daarop nuffig lachte: 'Nou, wíj hebben nergens last van.'
Alsof het iets was wat ik zelf had bewerkstelligd door mijn superster-ouderschap en intense weet van gezonde voeding. Een dag later begonnen de homerische hoestbuien bij zowel de dochter als de ondergetekende, waarna we ook vol snot liepen.
Lees ook: Hanneke: 'De dochter kijkt me aan en steekt een vinger in mijn oog'
Hoe dan ook: J. heeft taart van meegenomen, en ik probeer tussen het stomen door verkoudheidsgewijs een puntje naar binnen te ademen. J. staat op om nog meer koffie te zetten.
'Biet foor mbij,' roep ik vanonder de handdoek. 'Ik snab diet waar al dat snbot vaddaan kompt! Het mboed toch een keer op zijn!'
'Wil je soep dan?' vraagt J.
'Wavvoor soep?' zeg ik.
Ze zucht en houdt me een zak soep voor.
Ik kruip onder de handdoek uit.
Ik lees de zak.
Ik lees graag zakken.
Dan doe ik alsof ik gezond bezig ben. Kan ik dingen zeggen als: 'Nee, maar moet je kijken hoeveel suiker hierin zit!' en 'Weet je dat ze soms áárdappelmeel in brood doen?' en 'Je moet zo veel mogelijk onbewerkt voedsel eten: ik heb laatst gewoon pelpinda’s in huis gehaald.' Om vervolgens als ik alleen thuis ben en niemand kijkt een bak sourcreamcookiedoughchocolatesaltedcaramelcheesecakestrawberrypeanut icecream naar binnen te hachelen of mijn deuteronomium (góógle maar) desemboterham met echte biologische boerenkaas te overgieten met Hela Curry uit Venlo. Alsof ik niet al die dingen roep.
Maar ik maak ook echt niks mee. Niets échts. Ik werk, ik heb een man, ik heb een kind. Al lees ik in het nieuws dat door mijn roekeloze gedrag als 'werken' in combinatie met 'zorgen' en 'liefhebben' ik de gehele westerse maatschappij in gevaar aan het brengen ben. Altijd leuk dat mensen die zulke zaken het hardst roepen zelf geen gezinsleven hebben, maar dat zal dan ook wel weer iets van omgekeerde instantkarma zijn. Ik begrijp het allemaal niet meer.
Vaak moet ik denken aan hoe Theo Maassen ooit in een show zei: 'Als ik het journaal kijk, denk ik: wat erg. Maar wanneer ik even later schone sokken aantrek en in de badkamer in iets nats stap, dan vind ik dat een stuk erger.' De hele wereld staat in brand, maar ondertussen zit ik onder een handdoek me druk te maken over wat er in een zak soep zit.
We eten de soep.
J. zet water op voor een nieuwe stoombak.
Lees ook: Hanneke: 'De clown sist 'Hou je bek' tegen het jongetje'
Ik adem diep in door mijn neus.
Met zwakke reuteltjes stromen mijn longen vol.
'Hé!' roep ik en we kijken elkaar verrast aan.
Ik adem nog een keer in.
Het snurkt. Zwaar.
Ik vloek.
'Snot is gedroogde tranen,' zeg ik.
Als eucalyptus niet helpt hebben we altijd nog de poëzie.
Ik duik weer onder de handdoek.
En J. leest de zak nog maar eens.
Lees hier meer van Hanneke Hendrix.