Zo'n dag
Hanneke Hendrix beschrijft de kleinigheden in haar leven als kersverse ouder. En vooral het falen in dat kader of de spreekwoordelijke 'roze muur' waar ze steeds tegenaan loopt.
07:55 uur
Bij voordeur van kinderdagverblijf niet de code intoetsen, maar op de knop van de centrale deurvergrendeling van de auto drukken. Nog drie keer drukken, alvorens me te realiseren dat ik met de autosleutel de deur van het kinderdagverblijf probeer te openen. Bij het omkijken mannetje met klein keffertje naast de auto zien staan. Mannetje roept ‘Pjioew-pjioew!’, onderwijl driftig op de auto wijzend alsof er een nest brandende puppies op de achterbank zit. Op de autodeuren-sluiten-knop drukken en mompelen dat toch ‘godverdomme niemand die kut-Clio wil stelen’. Mannetje steekt een passief-agressieve duim omhoog. Met veel moeite geen middelvinger opsteken, maar lief zwaaien. 08:03 uur Weer op de knop van de autosleutel drukken bij vertrek uit kinderdagverblijf. ‘Teringtyfus’ roepen. Sorry zeggen tegen meneer, die met twee schattige blonde kindertjes in de gang staat te wachten.
08:05 uur
Bijna oude dame omver rijden bij achteruit-rij-manoeuvre tijdens het oprapen van de thermosbeker. Raampje opendraaien en sorry zeggen, vervolgens een stoepje meepakken. Glimlachen naar oude dame die het hoofd schudt.
08:28 uur
File inrijden. Vloeken.
09:10 uur
Zeuren bij de praatpaal van de parkeerplaats of ik misschien ‘alsjeblieft toch mag parkeren, ook al heb ik geen parkeerkaart?’ Zeggen dat ‘het zo’n dag is’. Stem horen lachen aan de andere kant van de paal. Paal zien opengaan. Kosmos (of God óf de conciërge) bedanken.
09:16 uur
Koffie halen in de kantine, zien hoe een blender ontploft en een paarse smoothie over de witte blouse van de kantinemedewerker sproeit. Zeggen: ‘Het is zo’n dag.’ Geërgerde blik van de man ontvangen. Sorry zeggen.
9:32 uur
Begin van vergadering nummer één.
10:08 uur
Begin van vergadering nummer twee.
12:30 uur
‘Hoera! Lunch!’ roepen. Stilte op rekest krijgen en derhalve besluiten ondanks dieet taart als lunch te eten. ‘Fuk joe’ mompelen.
13:00 uur
Begin van vergadering nummer drie.
15:10 uur
Begin van vergadering nummer vier.
15:33 uur
Tijdens vergadering stiekem e-mails checken. E-mail lezen van een oud-klasgenoot met de volgende inhoud: ‘Heej Hanneke! Kun jij mij misschien aan de volgende info helpen: wie maakte onze afstudeer foto's die prachtige zwart wit portretten? Hoewel hij oud is lijk ik er nog wel een beetje op en wil ik hem gebruiken. En ik las net dat je ook moeder bent geworden!!! Gefeliciteerd! Had ik niet van jou verwacht… <smiley> <smiley> <smiley>.’ Eenregelig mailtje terugtikken met de strekking dat ik nooit ben afgestudeerd, zonder groet. Toegevoegde hashtag #onjuistspatiegebruik voor verzending deleten.
15:36 uur
Koffie over laptop gooien.
15:37 uur
Laptop op zijn kop zetten. ‘Damn you, kosmos’ mompelen en koffie opdeppen met oude zakdoek.
15:40 uur
Voorzitter horen vragen ‘of we nu eindelijk doorkunnen, mevrouw Hendrix.’ Grap proberen te maken, maar er geen kunnen verzinnen. Na té lange stilte zeggen: ‘Ik probeerde een grap te verzinnen, maar het lukt niet echt.’ Hoofdschuddende mensen aan tafel zien. Willen huilen. Of slapen. Of allebei. Of iets met drank, dat mag ook.
17:08 uur
Einde horrorvergadering. Rennen naar auto, want kinderdagverblijf sluit om zes uur.
17:15 uur
File inrijden. Luid, zeer luid vloeken, alsmede op stuur slaan.
17:58 uur
Al struikelend kinderdagverblijf binnenrennen. Vergeten zijn dat man de dochter zou ophalen.
18:05 uur
Thuiskomen. Tafel gedekt zien, met glaasje wijn al voor me ingeschonken. Vanuit de keuken de geur van lievelingskostje ruiken. Man en dochter kijken Star Trek op de bank. Dochter wijst naar Jean Luc Picard en lacht luid. Man kijkt trots. Man zegt, zonder ogen van scherm te halen: ‘Het eten staat in de oven. Bijna klaar. Hier heb je alvast een bakje olijven.’ Nip van wijn nemen en beginnen te huilen. Man vraagt wat er is. ‘Zo’n dag’ zeggen. ‘Gewoon zo’n dag.’ Knuffel krijgen. Blij zijn.
Lees hier meer columns van Hanneke Hendrix
