Hanneke: 'Ik overweeg om mijn middelvinger naar haar op te steken'
Hanneke Hendrix (40) deed veel levenswijsheid op als barvrouw in de kroeg. Nu schrijft ze columns en romans en is ze co-host van de ouderschapspodcast Ik ken iemand die. Ze heeft een dochter (4) en een man, en is de laatste Nederlander zonder smartphone.
De vrouw roept in het Duits in haar telefoon, terwijl haar zoontje schreeuwend door de zaak rent. Hij moet een jaar of vijf zijn, ongeveer mijn dochters leeftijd. Ik ben helemaal alleen in Berlijn, voor het eerst in jaren een hele week weg van man en kind. Er bereiken mij de hele dag berichten van ziekte en huilbuien. Dit is significant anders dan de vorige keren dat ik weg was. Toen was het nog een kleine spruit (correctie: een nóg kleinere spruit) die weinig besef had van tijd en van dingen die anders gaan of gek zijn.
Lees ook: Hanneke: 'Heb je de hele reep opgegeten en niks voor mij overgelaten?
Samen met de andere gasten kijk ik naar het kind. Achter de bar rolt iemand met haar ogen. In Berlijn zijn koffietenten waar een bordje voor de deur hangt dat je er niet met kinderwagens in mag. Kindontmoedigend beleid. De vrouw maalt niet om haar zoon, in plaats daarvan maalt ze haar naanbrood naar binnen alsof ze veertig dagen heeft moeten vasten. Ze haalt met haar ene hand het brood door de houmous, in grote slagen alsof ze midden op de Middellandse Zee zit en nog maar één roeispaan heeft.
Met haar andere hand heeft ze een telefoon vast waar ze in roept dat ze gewoon heeft gezegd wat ze dacht. Met een schorre stem die alleen mensen hebben die altijd net iets boven hun macht praten. Mensen die zeggen: 'Ik ben iemand die zegt wat ze denkt.' Mensen die rare gevolgtrekkingen met een drogreden opvoeren, alsof het dan ineens waarheid is. Alsof je zou zeggen: 'Met je kleindochter naar bed willen is iets wat weinig mensen durven te zeggen, maar wat heel veel mensen denken.' Want hoe weet je wat mensen denken als ze het niet durven zeggen? Ik overweeg om propjes naar de vrouw te gooien en dan mijn middelvinger naar haar op te steken, maar daar ben ik te laf voor.
Lees ook: Hanneke: 'Mijn kind denkt dat ouders nergens mee naar binnen mogen'
Na een tijdje geschreeuwd te hebben hangt de vrouw op. Het kind komt meteen naar haar toe en roept iets in haar oor. Ze wenkt haastig de ober. Of ze toetjes hebben. Ja, wijst de ober, die staan daar.
'En ijs?'
'Nein,' zegt de ober.
'Ik wil een coupe Dänemark!' roept het kind.
Dat hebben ze niet. Later leer ik dat het een dame blanche is.
'Echt niet?' zegt de vrouw in paniek.
Nein.
'En ander ijs?'
De ober zucht.
Ik moet denken aan een collega op het omroepfestival waar ik ben, dat het zo lekker is om een week van huis te zijn. Zodat je niet 'the constant nagging' aan je hoofd hebt. Ineens mis ik de dochter heel erg. Het is helemaal geen zeurkind, en nou is ze ook nog eens ziek en ben ik er niet. Het gaat prima thuis, hoor. Maar toch. Ik reken af en laat de vrouw en haar schreeuwende zoontje achter. Toch maar eventjes bellen om te zeggen dat ik ze mis.
Lees hier meer columns van Hanneke.