Hanneke Hendrix en de ouders die hun kind Starnakel willen noemen
Hanneke Hendrix (38) deed veel levenswijsheid op als barvrouw in kroeg In de Blaauwe Hand. Ze heeft een dochter (2) en een man, is de laatste Nederlander zonder smartphone en verhuisde onlangs naar een dorp. Haar roman Aswoensdag ligt nu in de winkels.
Hanneke luistert wat af, sinds ze moeder is. Deze keer Francien en haar man Henk over: baby of geen baby.
‘Oké, Francien. Opletten. Let je op? Je luistert niet.’
‘Ik luister wel.’
'Oké. Doe je ogen dicht.’
‘Hè?’
‘Doe je ogen dicht. Heb je ze dicht?’
‘Ja.’
Lees ook: Hanneke Hendrix en de vader met de 360-gradenoefenbeker
‘Oké. Stel je voor. De zaak is groot. Er staan tafeltjes naast het raam, een stuk of tien. En een barretje tegen de achterwand.’
‘Dat is gewoon hier, Henry.’
‘Ja, dat is het ’m nou juist. Doe je ogen weer dicht. Dan krijg je zo een orange mocha frappuccino van me.’
‘Ben je weer zo’n cursus aan het doen? Hoe heet het? Mindfulness? Visualisering?’
‘Je zit in een koffietentje, met verder niemand in de zaak behalve ik. Hierna gaan je naar de film en daarna uit eten en als we het helemaal bont maken dan gaan we naar De Markt. Gaan we daar in de kou op het terras zitten paffen. Net zoals vroeger, toch, Francien?’
‘Net zoals vroeger.’
‘En als we dan superdronken zijn, dán hebben we het erover: of we nou aan die baby’s beginnen of niet.’
‘O.’
‘Ja, want anders krijgen we toch weer ruzie. Dus we nemen ons nu voor dat we het er vannacht in de kroeg over gaan hebben. Zie je het voor je? Net als vroeger, toen hadden we het overal over, dronken in de kroeg. Zonder ruzie.’
‘Ja, we gaan nooit meer uit.’
‘Nee. Maar nu zitten we hier. In ons koffiehuisje. En vandaag wordt alles anders, Francien. Vandaag hakken we de knoop door.’
‘Wist je dat er naast De Markt tegenwoordig een kroeg zit die Flinstering heet?’
‘Je dwaalt af.’
‘Flinstering! Hoe komen ze daar nou bij? Kom je starnakel thuis, schreeuwt je vrouw: ‘Waar heb jij gezeten?’ Moet je met dubbele tong ‘In Flinstering!’ roepen. Dat klinkt toch niet?’
‘Starnakel. Dat is pas een goeie kroegnaam.’
‘Zullen we ons kind Starnakel noemen?’
‘Starnakel! Eten!’
Ze lachen. Stilte.
‘Henry, moeten we het er niet gewoon nu over hebben?’
‘Nee, vanavond.’
‘O. Oké.’
‘Eerst doen we nog gewoon alsof alles zoals vroeger is.’
‘Nou, krijg ik dan nog een orange mocha frappuccino van je?’
‘Natuurlijk. Net als vroeger. Voor jou de wereld, lieve schat. Voor jou de wereld.’
Deze column verscheen eerder in &C 04, 2019. Hier lees je meer van Hanneke Hendrix.