Hanneke: 'Hij doet aan bewust ouderschap'
Hanneke Hendrix (40) deed veel levenswijsheid op als barvrouw in de kroeg. Nu schrijft ze columns en romans en is ze co-host van de ouderschapspodcast Ik ken iemand die. Ze heeft een dochter (4) en een man, en is de laatste Nederlander zonder smartphone.
'Nee, hij doet dat niet, want hij doet aan bewust ouderschap,' zegt vriendin G.
'Wat is dat nou weer?' zeg ik.
'Dat je nooit primair reageert op je kind,' zegt G.
Lees ook: Hanneke: 'Ik snij het brood altijd in de vorm van een visje'
D. vertelde over een vriend van een vriend van een vriendin wiens kind bij het aanzicht van een stronkje broccoli op de grond gaat liggen schreeuwen, net zo lang totdat pa of moe een potje pasta gaat koken. En we weten allemaal: dat kan met die volkoren varianten zomaar een kwartier duren. De kleine prinses blijft, zo vertelde een vriendin van G., de volle kookperiode op de grond liggen. Nu was dat, op zich, ook niet zo’n probleem. Zo had de vriend van een vriend van een vriendin van G. gezegd, want voorheen bleef ze dan een uur liggen gillen. Oók als de pasta al klaar was. Het was dus een stuk beter geworden, met dat kind. Het probleem was alleen dat ze op school nu door een ander meisje regelmatig in de struiken werd geduwd.
'Goh,' zeg ik. Ook bij kleuters is het leven net een detective. 'En toen?'
'Nu ja,' zegt G. 'Ze hebben een gesprek gevoerd met het duwende meisje. Maar dat heeft niet geholpen.'
'Zegt die vriend niet: duw dat kind dan een keer terug in de struiken?'
'Nee, want hij doet niet aan primair reageren.'
'Goh,' zeg ik nog eens.
'Ja,' zegt G. 'Pas werd ze ook gebeten door een neefje, en toen hebben ze óók al een gesprek gevoerd. Over waarom hij dat deed.'
'Wordt die ook bewust opgevoed?'
'Geen idee, dat zou ik even moeten navragen aan die vriend van mijn vriendin. Maar wat ik mij dus wel afvroeg: wát verwachten ze dat zo’n kleuter dan zegt?' G. zet een gek stemmetje op: 'Nou, ik voelde me zo naar van binnen en ik kon dat niet uiten en dus heb ik Hendrina in de struiken geduwd? Ik voelde gevoelens van frustratie vanwege hechtingsproblematiek en toen heb ik Henkie gebeten?'
Ik denk weer even na.
Lees ook: Hanneke: 'Er zijn mensen die altijd alle verjaardagen onthouden'
'NEE NATUURLIJK NIET!' roept G. 'Zo’n kind kan toch nog helemaal niet reflecteren op z’n gedrag?'
'Nee,' zeg ik.
'Maar je moet ze toch leren grenzen aan te geven? En hoe leer je dat kinderen? Nou? Hanneke! Nou?'
G. schudt me door elkaar. Ik stotter wat.
'DOOR HET TE DOEN!' roept ze. 'En niet door het te vertellen! WANT… NOU?'
'Ze doen niet wat je zegt, maar ze doen wat je doet?' sputter ik.
'JUIST!'
'Ja, maar, ze moeten toch juist niet primair reageren? Qua bijten?' zeg ik.
'Dat vind ik nou zo gek,' zegt G. 'Je mag primair blij zijn, primair verdriet hebben, maar primair boos zijn, dat mag dan weer niet. Hoe kan een kind nou leren om zijn grenzen aan te geven als alle volwassenen steeds maar vragen naar de gevoelens van het bijtende en duwende kind? Je moet als iemand je bijt juist primair reageren! Dat andere kind een douw teruggeven. Of roepen dat ze moet kappen nou.'
'EN DAN BIJTEN!' roep ik enthousiast.
'Nu ja, dan niet bijten.'
'O,' zeg ik.
'Je reageerde weer veel te primair.'
'Sorry,' zeg ik.
'En nu heb ik primair zin in koffie,' zegt G.
Juist. Heel bewust drinken we onze koffie. Want dat is immers ook een primaire levensbehoefte.
Lees hier meer columns van Hanneke.