Hanneke: 'Normaal vindt ze school juist leuk'
Hanneke Hendrix (40) deed veel levenswijsheid op als barvrouw in de kroeg. Nu schrijft ze columns en romans en is ze co-host van de ouderschapspodcast Ik ken iemand die. Ze heeft een dochter (4) en een man, en is de laatste Nederlander zonder smartphone.
Het is ochtend en we hebben zoals altijd weer haast. De dochter is kribbig, ik ben kribbig, buiten miezert het. Dit noemen wij een typische maandagochtend. Te laat naar bed, te laat opgestaan, u kent het wel. En nu dus haast, want anders wéér te laat. (Onlangs was ik vroeg op school, en toen ik daarna naar huis fietste riep een andere ouder: 'Ik schrok al toen ik je zag, ik dacht: ben ik zo laat?!')
Lees ook: Column Hanneke: 'Ik geef mijn dochter alleen maar kroketten'
'Moet ik naar school?' vraagt de dochter, als ik een boterham met pindakaas voor haar neerzet.
'Ja joh,' zeg ik. 'Het is maandag.'
Ik schenk een emmer koffie voor mezelf in. Ik kijk uit het keukenraam. Dan begint de dochter luid te huilen.
'Wat is er?' vraag ik.
Ik loop naar haar toe, zet haar op schoot.
'Ik wil niet naar school!' roept de dochter.
'Hoezo niet?' vraag ik bezorgd.
Er schieten allemaal horrorscenario’s door mijn hoofd van pesterijen, verbroken vriendschappen en gemene mensen. Normaal vindt ze school juist leuk. Ze huilt door.
'Waarom wil je niet naar school?' vraag ik.
De dochter haalt diep adem. Nu komt het. Ik zet me schrap.
'Het is zo saaahaaaaaaai!' roept ze, nu écht jammerlijk grienend.
'Och kindje toch!' roep ik. 'Vind je het saai?'
'Jaaaaaa!' roept ze.
'Moet je in groep twee meer opdrachtjes doen en minder spelen?' vraag ik, als is het meer een stelling dan een vraag.
'Jaaaaaa!' huilt ze.
'Ik snap het,' sus ik. 'School ís ook saai. Dat hoort erbij. Het leven is heel vaak heel erg saai.'
Lees ook: Hanneke: 'Hij doet aan bewust ouderschap'
Ik kan het me nog zo goed herinneren: hele dagen keek ik op school uit het raam. Onze basisschool lag naast een park. In de zomer was de fontein aan. Er liepen de hele dag mensen met honden. Af en toe wandelde er een non voorbij. En dat was het wel zo’n beetje. Het leek me toen al zo eindeloos: al die jaren die ik nog te gaan had. En al dat leren. Het inzien dat ik zoveel nog niet kon. Een onoverzichtelijke berg. Het leek eindeloos.
Ooit zag ik een komiek op tv die vertelde dat hij bij de ouderraad op school was geweest en dat er lange discussies waren geweest over hoe ze ervoor konden zorgen dat de kinderen school leuk zouden gaan vinden. Na een tijdje zei hij: 'But isn’t school supposed to suck?' Daarna viel er een lange stilte. Ik denk dat die uitspraak het wel een beetje samenvat qua school.
Ik vertel de dochter dat ik school ook altijd saai vond.
'Je moet gewoon zelf verzinnen hoe je het leuk maakt,' zeg ik. 'En je leert alles wel uiteindelijk, als je een beetje goed oplet.'
De dochter snift nog wat. Ze eet haar boterham. Na een tijdje haalt ze haar neus op, neemt de laatste hap en na lang kauwen zegt ze: 'Volgens mij had ik gewoon honger.'
'Top,' zeg ik met een zucht.
Existentiële crisis afgewend. Ik kijk op de klok. Weer te laat. We togen naar de fiets. Zoals elke doordeweekse ochtend. Saaaaaai.
Lees hier meer columns van Hanneke.