Hanneke: 'Nee, ik wil geen voetbalplaatjes'
Hanneke Hendrix woont in de buurt Nijmegen met man en kind, en heeft onlangs haar derde roman uitgebracht. Ze schrijft boeken bij De Geus, geeft les aan de kunstacademie en de Schrijversvakschool en maakt hoorspelen voor de radio, maar is niet per se gek op grindbakken.
'Hé! Douwe!' hoor ik achter me in de rij van de supermarktkassa.
Ik leg mijn spullen op de band.
Ik dacht dat het een goed idee was om de spits te vermijden door binnendoor te rijden en bij de eerste Appie die ik zou zien boodschappen te gaan doen. Ik heb de hele dag moeten praten, alweer zo’n dag gehad dat alles omviel, losschoot en scheurde. Als klap op de vuurpijl gooide ik koffie over iemands arm heen. Gelukkig niet kokend hete en rakelings langs een tablet, wat ik dan weer als een overwinning op mezelf zag. De supermarkt heeft geen zelfscan, wat geen ramp is want mijn rekening is leeg en ik heb nog precies een tientje in mijn portemonnee.
Lees ook: Hanneke: 'Waarom ging S. in haar badjas naar het werk?'
Ik koop bananen, een brood en een pot pindakaas, kort samengevat alles wat je nodig hebt om een gezin draaiende te houden. En ik trakteer mezelf op een fles sap, aangezien de dochter een doorgeefluik is voor alles wat virulent is op aard’: daar zouden ze eens kinderliedjes over moeten maken. Buiten schemert het nog net niet en iedere keer als de schuifdeuren van de supermarkt opengaan, hoor ik kinderen schreeuwen die achter een dranghek staan, wat alleen een lichte hint van de twilight zone geeft. Ik vind dit soort groepen roepende kinderen eng. Als ze dan vanaf het hek naar me roepen, voel ik me ineens weer kind, terwijl ik goddomme bijna veertig ben. Ik heb een accountant godverdomme en een koophuis en een klein, grijs autootje.
'Douwe!' hoor ik weer, in mijn ooghoek zie ik een vrouw aan het einde van de rij van de andere band enthousiast zwaaien.
Die fles sap moet terug, besluit ik. Ik word veel te dik. Ik kan beter thee zetten. Daarbij kan ik beter yoghurt kopen. Denk ik. Dat is altijd een moeilijke keuze, want door een soortement van tijdgat hebben we in ons huishouden altijd óf vier pakken yoghurt in de koelkast staan, óf nul. Of bier. Ik kan beter bier halen. Daar word ik ook dik van, maar van bier word ik gelukkig. Dat heeft een streepje voor. Vind ik dan. Gelukkig worden.
Ik zucht.
De vrouw roept nog eens.
Voor me aan de kassa kijkt een man op.
'O hoi!' roept hij droogjes. 'Alles goed?'
De man is knap. Zo’n man die door-de-war-haar ook zonder storm goed draagt.
'Gaat wel,' roept de vrouw terug. 'Verkouden!'
'Wat?' roept Douwe.
'Verkouwe!' roept de vrouw.
'Douwe?' roept Douwe.
'Ja!' roept de vrouw.
Douwe is stil.
'Ik zag je deze week nog op LinkedIn!' roept de vrouw.
'Ja ja,' knikt Douwe. Hij concentreert zich op het pinnen.
'Wilt u voetbalplaatjes?' vraagt de caissière. Ze is groot, rond en blond en heeft in ieder geval in haar rechteroor allemaal diamanten oorbellen. Haar linkeroor kan ik niet zien. Haar wenkbrauwen zijn met een potloodje getekend.
'Ja,' zegt Douwe, 'anders kom ik niet buiten, met die horde kinderen voor de deur.'
'Nou,' zegt de caissière droogjes, 'buiten komt u wel, maar de vraag is alleen of u het overleeft.'
Ze geeft hem de plaatjes. Ze is niet onder de indruk van mannen als Douwe. Zij kent haar pappenheimers. Ik hou van haar. Douwe probeert zijn boodschappen in een klein, schattig rieten tasje met leren hengels te proppen. Een appeltaartje, luxe sla en balsamicoazijn, een fles light bitter lemon, een steenovenpizza, een fles rode wijn.
Douwe is duidelijk geen vrijgezel, constateer ik.
En als Douwe het appeltaartje op de grond laat rollen, raapt een meisje dat voorbijloopt het voor hem op. Ze zegt iets en Douwe lacht luid. Het meisje zwiept heur haar over haar schouders en loopt de supermarkt uit. Kinderen schreeuwen.
Als Douwe de zaak uitloopt, groet hij de vrouw aan de andere band niet.
Lees ook: Hanneke: 'Daarom val ik op de bank in slaap'
Bij de caissière lever ik mijn fles sap in.
'Ik bedenk ineens dat ik thuis nog een fles sap heb staan,' zeg ik.
De caissière is vanzelfsprekend niet onder de indruk. De vrouw die Douwe kent, staart naar de schuifdeuren. Ze haalt haar neus op.
'Wilt u voetbalplaatjes?' vraagt de caissière.
Ik schud mijn hoofd.
Ik overleef het wel.
Ook zonder sap, bier of voetbalplaatjes.
En al helemaal zonder Douwe van LinkedIn.
Lees hier meer van Hanneke Hendrix.
