Hanneke: 'Ik gebruik de wasmand als opbergvak voor schone was'
Hanneke Hendrix woont met man en kind in een dorp ergens in het Land van Maas en Waal. Ze bracht drie romans uit en zwoer daarna dat ze nooit meer een boek zou schrijven. Maar het bloed kruipt waar het niet gaan kan en nu heeft ze een contract bij Das Mag Uitgevers. Verder geeft ze les aan de kunstacademie en de Schrijversvakschool, maakt ze hoorspelen voor de radio, maar is ze niet per se gek op grindbakken.
Het is zeven uur ’s ochtends en ik sta in mijn ondergoed in de wasmand te graven. Af en toe trek ik er iets uit. Het is onbegonnen werk. Alle kleding in de wasmand is zwart.
'Nee, mama. Nee. Jij vindt zwart niet mooi,' zegt de dochter. 'Jij vindt… Jij vindt…'
De dochter denkt na over welke kleur ik dan wel mooi zou moeten vinden.
'Wel,' zeg ik. 'Ik vind zwart wel mooi.'
'Niet,' zegt de dochter.
'Nou? Welke kleuren hebben al mijn kleren dan? Kijk eens in de wasmand.'
Lees ook: Hanneke: 'Als ik thuis werk ga ik op de bank Netflix kijken'
De dochter kijkt. Denkt even na.
'Zwart,' zegt ze.
'Dus,' zeg ik.
Mensen. Laten we het eens even hebben over deze wasmand. En ik heb het nu vooral tegen u: mens die niet zozeer zijn/heur kledingkast gebruikt om schone kleren uit te halen, maar de wasmand als opbergvak voor de schone was. In het bijzonder heb ik het ook tegen degenen met overwegend dezelfde kleur (of kleur, kleur) kleding in die wasmand.
In mijn geval: zwart. Soms wat donkerblauw.
En waar ik me dus elke ochtend, al gravend, over verbaas is het volgende: HOE kan het dat als je ’s ochtends een onderbroek zoekt, dat je dan alleen hemden, shirts en leggings tevoorschijn tovert, terwijl als je die avond juist een hemd zoekt je alleen maar onderbroeken tevoorschijn trekt? Hóé kan dat? Is dat een verklaring van het bestaan van God? Nou? Van een hogere macht die grapjes met ons uithaalt? Bestaat er echt een universum waar al het ondergoed, alle elastiekjes, alle opladers even snel heengaan als wij aan het zoeken zijn? Is dat waar kwantummechanica nu werkelijk over gaat? De vraag waar onze sokken heen gaan als we niet kijken? Nou?
Vaak als ik iets dat minder urgent is als ondergoed kwijt ben, berust ik me in het idee dat ik dat voorwerp vast tegenkom als ik het volgende voorwerp aan het zoeken ben. Zo zit de wereld in elkaar. Als je bedenkt dat alle wereldreligies gebaseerd zijn op zaken als naastenliefde of schuld of devotie, is het eigenlijk vreemd dat er geen enkele religie gebaseerd is op de kwijt-heid van zaken.
Lees ook: Hanneke Hendrix en de oma die zegt dat ze een beetje dik is
Ooit zei een vriendin, toen ze keek naar de kabelspaghetti die in een bak op mijn bureau stond, tegen me: 'Ik snap niet hoe je zo kunt leven. Ik zou gek worden.'
'Ja, maar jij hebt vijf kinderen,' zei ik. 'Daar zou ik dan weer gek van worden.'
Dat gezegd hebbende: ze draagt ook altijd gekleurde kleren.
Daar moet ik ineens aan denken, al gravend.
Ik kijk naar de andere wasmand, waar de kleren van de dochter in liggen.
'Wat wil je aan?' vraag ik.
'Die met die bloemen,' zegt ze.
Ik vis de jurk er in één keer uit.
Ik kijk er naar en zucht.
Alle kwantummechanica en religie daargelaten: misschien moet ik gewoon accepteren dat het dragen van zwart gepaard gaat met ochtenden van wanhoop en gemis. Dat dat de prijs is die je betaalt voor er stemmig uit te zien.
Ik gooi de dochter de jurk toe.
'Bloemen!' roept ze verrukt.
'Ja ja ja,' brom ik. En wandel achter haar aan met mijn vers opgegraven pikzwarte kleer.
Lees hier meer columns van Hanneke Hendrix.