Hanneke: 'Welke ontaarde moeder laat haar arme spruitje nou alleen?'
Hanneke Hendrix (39) deed veel levenswijsheid op als barvrouw in de kroeg. Nu schrijft ze columns en romans en is ze co-host van de ouderschapspodcast Ik ken iemand die. Ze heeft een dochter (3,5) en een man, en is de laatste Nederlander zonder smartphone.
'Dus die man smijt de bal voor zich op de grond, draait zich om en beent van zijn vrouw weg. De vrouw heft haar handen in de lucht, de hond huppelt blij op de bal af. De vrouw probeert zich haastig met de kinderwagen om te draaien om haar man in te halen, maar bedenkt daarna dat ze eerst de hond moet aanlijnen. Ze roept naar die hond, die blij met de bal in zijn bek een stuk verderop is gaan staan. Die vrouw roept nog eens, maar de hond blijft waar hij is. De vrouw loopt op dat beest af, maar dat beest denkt natuurlijk dat het allemaal maar een spelletje is, dat leven, maakt een paar schijnbewegingen en rent dan een stuk verder. Ondertussen, terwijl die vrouw dus achter die hond aanrent, staat er zo’n bejaard koppel bij de eenzaam achtergebleven kinderwagen om zich heen te kijken. Je ziet het meteen: dit zijn bezórgde mensen. Uit principe. Ze hebben die vrouw heus wel gezien, maar ze doen alsof ze haar niet hebben gezien, want: ze willen een punt maken.’
Lees ook: Hanneke: 'Hoe moe moet een mens zijn als-ie droomt over slapen?'
‘O ja! Die ken ik: van die passief-agressief groetende mensen. Mensen die een punt willen maken omdat ze denken dat de samenleving aan het verharden is, maar niet doorhebben dat mensen gewoon geen zin hebben om met hén te praten.’
‘Ja, precies. Goed, de bejaarde mevrouw die in de kinderwagen kijkt, slaat een hand voor haar mond. Haar man kijkt met een rood aangelopen gezicht om zich heen op zoek naar de schuldige van dit vreselijke vergrijp. Welke ontaarde moeder heeft hier haar arme, arme spruitje alleen gelaten? Hij zal ervoor zorgendat de maatschappij weer lééfbaar wordt. De moeder heeft ondertussen de hond gevangen en loopt, terwijl ze de zittende hond achter zich aansleept, terug naar de kinderwagen. Het achterwerk van de hond laat als een ploeg een spoor achter in het zand.’
Lees ook: Hanneke: 'Met een hooikoortspilletje gaat alles over'
‘En laat me raden, die oude man wordt boos omdat ze drie seconden die kinderwagen alleen liet.’
‘Precies. En dus er knapt iets bij die vrouw, die al een shithond heeft én een boze man én een vredig door alle consternatie heen slapend kind, wat alleen maar kan betekenen dat dat kind ’s nachts niet slaapt. Dus ze pakt de wandelstok van die man, slingert die het veld in en pakt het tasje van die vrouw en slingert dat erachteraan. De hond wil apporteren, maar die zit aan de lijn en zo rent ze met hond én kinderwagen het veld uit, die twee ouwe mensjes daar achterlatend.’
‘En wat heb jij gedaan?’
‘Ik deed niets. Helemaal niets. Ik heb alleen de vrouw, toen ze voorbij rende met kinderwagen en hond, zeer vriendelijk gegroet en daarna ben ik weggelopen.’
‘De maatschappij, dat ben jij.’
‘Ja, gelukkig wel.’
Deze column verscheen eerder in &C05. Lees de laatste column van Hanneke in de nieuwste editie van &C (Nu is het mijn beurt), die nu in de winkel ligt. De online columns van Hanneke vind je hier.