Doorslapen
Hanneke Hendrix beschrijft de kleinigheden in haar leven als kersverse ouder. En vooral het falen in dat kader of de spreekwoordelijke 'roze muur' waar ze steeds tegenaan loopt.
‘Ik heb niet zo goed geslapen,’ zegt de hoorspelactrice. ‘Mijn dochter werd een paar keer wakker.’ Er is niets aan haar te zien, maar dat is één van de kernkwaliteiten van acteurs waar ik jaloers op ben. Ze zien er altijd goed uit, zelfs als ze al twee dagen niet geslapen hebben, een fust bier hebben gedronken en daarna in een achtbaan hebben gezeten. Ik zie er al uit als een oma die zojuist de zolder heeft gestoft, wanneer ik de avond ervoor Zondag met Lubach heb afgekeken. Vreselijk.
Het is even stil.
‘Ik heb allemaal van die vrienden die zeggen dat hun kind met zeven maanden al lang doorsliep. Dat ik d’r maar gewoon moet laten janken.’
Ze zucht.
‘Maar ja,’ zegt ze.
‘Komt wel goed,’ zeg ik.
‘Ja?’ zegt ze.
‘Nou,’ zeg ik. ‘Eigenlijk weet ik dat niet helemaal zeker.’
De mensen wiens kinderen niet na drie maanden al hele nachten maken, zwijgen meestal bij dit soort gesprekken. Ik ook. Ik houd ook meestal mijn mond, ook al slaapt de dochter echt niet elke nacht door. Ik had daar ook een mening over, over doorslapen, voordat ik een kind kreeg. Ik moet er nu om gniffelen als ik het opschrijf: de dingen die een mens allemaal vindt over kinderen en opvoeden, nog voor je zelf kinderen hebt en hoe ontzettend dat verandert zodra je boven zo’n krijsend wiegje hangt. Voordat de dochter er was dacht ik dat ze vanzelf wel ophielden als je ze gewoon een nachtje liet huilen. Maar het afgelopen jaar heb ik vooral geleerd dat al het advies dat begint met ‘je moet gewoon…’, doorgaans advies is dat je in de wind kunt slaan. Dit wordt gegeven omdat de uitspreker ervan graag een goed gevoel over zichzelf krijgt. Ik weet dat, want ik begin ook veel te veel advies met ‘je moet gewoon…’. Je kunt niet zomaar oordelen over hoe iemands kind zich gedraagt, omdat je nu eenmaal veel minder invloed op je kind hebt dan je denkt. En dat laatste is óók weer gekleurd door hoe mijn eigen dochter is. Ze doet wat ze zelf vindt, en daar vinden wij dan wat van en dat merkt ze ook. Maar wij kunnen weer goed merken dat zij daar dan ook weer wat van vindt. Van wie zou ze dat nou hebben?
Hoe dan ook, je kunt als ouder meestal niet benoemen waar wiens gedrag nu begonnen is: was de dochter lastig omdat ik gestrest was, of juist andersom?
‘Ouders van wie de kinderen niet doorslapen, zwijgen meestal als iemand zoiets zegt,’ zeg ik.
‘Ja, waarom eigenlijk?’ zegt de actrice. ‘Omdat ze zich schamen?’ ‘Misschien,’ zeg ik.
‘Ze denken dat ik iets verkeerd doe. Ik ben te slap of juist te streng.’
Ik zwengel de koffiemachine nog maar even aan. We moeten zo weer de studio in.
‘Weet je,’ zeg ik. ‘Mijn dochter slaapt de helft van de week ook nog niet door. Dus.’
‘Ha!’ zeg ze. ‘Ik wist het. Hoe oud is ze?’
‘Meer dan een jaar,’ zeg ik.
‘Potverdomme,’ zegt ze.
‘Yep,’ zeg ik. ‘Koffie dan maar?’
‘Doe maar een emmer,’ zegt ze.
‘Klontje erin?’ zeg ik.
‘Ja, en een fles whiskey graag.’
‘Check,’ zeg ik.
We gaan de hoorspelstudio weer in. Eén of ander drama tussen twee geliefden die het leven groots en meeslepend beleven. Weet je wel. Daar waar je nog tijd en puf voor had, in de tijd dat je lekker de hele nacht en ochtend én zelfs de middag in je nest kon liggen tukken. Lang, lang geleden.
Lees hier meer columns van Hanneke Hendrix.