Hanneke: 'Waarom ging S. in haar badjas naar het werk?'
Hanneke Hendrix woont in de buurt Nijmegen met man en kind, en heeft onlangs haar derde roman uitgebracht. Ze schrijft boeken bij De Geus, geeft les aan de kunstacademie en de Schrijversvakschool en maakt hoorspelen voor de radio, maar is niet per se gek op grindbakken.
'En toen stond ik in die deuropening en ik kijk naar die teringbende en toen dacht ik: weet je wat, ik hou er gewoon meer op. Ik doe het niet meer. En toen ben ik niet gaan douchen en toen ben ik gewoon in mijn badjas in de auto gestapt en naar mijn werk gegaan. Nou, stonden ze allemaal wel even te kijken, hoor. Zowel thuis aan de eettafel, als eenmaal bij de koffieautomaat op het werk.'
Lees meer: Hanneke: 'Daarom val ik op de bank in slaap'
S. lacht luid. Ik realiseer me ineens dat ik een slok koffie zou nemen, maar dat mijn mok ergens halverwege is blijven steken.
'Je bent in je badjas naar je werk gegaan?' zeg ik.
'Niemand zei er iets van. Wat vind je daarvan?!'
Ze lacht nu hysterisch. Ik begin uit een vreemdsoortige mix van ongemak en nieuwsgierigheid maar aan de inhoud van de koektrommel. Ik heb toch een dikke trui aan, dus niemand kan het zien.
'Ik kom er steeds meer achter dat je heel veel dingen gewoon kunt doen. Je kunt dus gewoon op je werk komen in je badjas. Mensen stoten elkaar wel aan, ik bedoel: ik zie dat heus wel, maar ze zeggen er niks van. Pas stond er een man op straat te schreeuwen, gewoon van die oerkreten. Iedereen liep gewoon voorbij alsof hij er niet stond. Dat kán gewoon. Je kunt gewoon op straat staan schreeuwen. Ik wou dat ik dat eerder had ontdekt.'
'Ga je nu ook op straat gaan schreeuwen, dan?'
'Nee, natuurlijk niet!'
Ik knik van 'Ja, is ook zo, dom van mij'.
'En toen?' zeg ik met volle mond. 'Toen zat je in je badjas op kantoor.'
'Nou ja, het was wel koud aan de benen. Ik had gelukkig een pyjamabroek aan, maar die was wel erg dun, zo midwinter. Zelfs met de verwarming aan.'
We zijn even stil. Even klink alleen gekauw van koekjes en geslurp van koffie. De klok tikt. Buiten rijdt een strooiwagen voorbij.
'Dus,' zegt S.
'Goed verhaal,' zeg ik.
'En weet je waar dit nou allemaal door kwam?' zegt S.
'Door de teringbende?'
'Ja, ook. En omdat ik dat gezeik niet meer aankan. Ik word zo moe van hoe iedereen over elkaar heen buitelt over hoe belangrijk iets is. Als of we iets heel urgents doen. Iets belangrijks als een levertransplantatie of een keizersnede. Maar we werken gewoon op een communicatieafdeling. Zo belangrijk is het allemaal niet. Ik bedoel: ik neem mijn werk wel serieus, maar ik hoef toch niet drie keer per dag een bijeenkomst te houden om de lopende zaken te bespreken alleen omdat zo iedereen er een plasje overheen kan doen? Iedereen is bang om fouten te maken, om ergens op gewezen te worden. Gek word ik ervan.'
Lees meer: Hanneke: 'De dochter heeft de hele keuken leeggehaald. Nou en?'
'En dus ben je in je badjas naar je werk gegaan.'
'Juist. Als statement.'
'Ik vind het een prima actie.'
'Ik ook.'
'En nu?'
'En nou heb ik ontslag genomen. Besloten om voor mezelf te beginnen. Weg daar. Kan ik altijd in mijn badjas naar mijn werk.'
'Of in bad,' zeg ik. 'De enige reden dat ik voor mezelf werk is zodat ik al mijn leeswerk in bad kan doen.'
'Jij nog koffie?'
Ik knik. Ik denk dat ik maar eens een personeelsvereniging ga oprichten voor bad- en badjasarbeidskrachten.
Lees hier meer van Hanneke Hendrix.