Hanneke: 'Ik geef mijn dochter alleen maar kroketten'
Hanneke Hendrix (40) deed veel levenswijsheid op als barvrouw in de kroeg. Nu schrijft ze columns en romans en is ze co-host van de ouderschapspodcast Ik ken iemand die. Ze heeft een dochter (4) en een man, en is de laatste Nederlander zonder smartphone.
'Is ze altijd zo moeilijk met eten?' zegt de oud-collega die aan het tafeltje naast ons zit te eten met haar nuljarige. We hebben elkaar al een hele tijd niet gezien en praten wat bij: och, heb jij een baby’tje, hoe gaat het? Ja, goed, weinig slaap, wel wennen hoor, etc. Typische zaken die je allemaal zegt als je voor het eerste jaar een kind hebt.
Lees ook: Hanneke: 'Hij doet aan bewust ouderschap'
'Wat?' zeg ik. Ik kijk naar de dochter die een kroket aan het eten is.
'Ze laat die komkommer en die tomaatjes links liggen.'
'Ja,' zeg ik. 'Nogal wiedes, want ze heeft een kroket.'
De dochter kijkt haar aan en zegt: 'Ik vind kroketten lekker.'
'Ja, maar je moet ook je groentes eten, hè,' zegt de oud-collega.
De dochter en ik halen gelijktijdig onze schouders op.
'Ze eet prima,' zeg ik.
'Je moet ze meteen vanaf het begin al allerlei groentes geven. Dan kunnen ze daaraan wennen.'
'Ben jij mij nou aan man-splainen?' zeg ik.
'Arwen hier eet echt alles. Ze vindt alles lekker,' gaat de oud-collega stoïcijns verder. 'Aubergine, broccoli, alles. Als ze vanaf kleins af aan al wennen aan die smaken, dan hebben ze daar hun hele leven wat aan. En natuurlijk de Rapley-methode.'
Ik heb mijn mond vol, dus ik hoef gelukkig niks te zeggen.
'Dat is met hele stukken groente. Wij pureren niks. Ze moet lekker zelf lopen knagen.'
'Met haar tandvlees,' zeg ik.
'Ja, precies,' zegt de oud-collega tevreden.
Arwen sabbelt op een stuk wortel.
'Broccoli en aubergine is jouw lievelingseten, toch?' zeg ik tegen de dochter.
De dochter geeft me een mep met haar mayonaisehand.
'Nee joh!' roept ze.
We lachen.
Het gemene van net een kind hebben is dat een heleboel mensen je niet vertellen wat er echt gaat gebeuren. Ja, of dat mensen dat misschien wel vertellen, maar dat je dat dan gewoon niet echt hoort. Zoals dat bijna alle kinderen als ze de eerste groentehapjes eten alles eten. Echt, al ziet het er uit alsof je een buitenaards wezen uit Alien hebt gepureerd en smaakt het ook ongeveer zo: ze hebben gewoon pret met al die derrie. En zand steken ze ook in hun mond, dus natuurlijk eten ze die stronk broccoli en die courgette.
De dochter at ook alles, hele bloemkolen gingen erin, en god wat was ik trots. Want we weten allemaal: alles wat de kleine kinders goed doen, komt door ons harde werk. Omdat wij zulke fantastische ouders zijn. En alles wat ze niet goed doen ligt aan het kind zelf, hun karakter of aan iemand van buitenaf.
Toch?
Lees ook: Hanneke: 'Ik snij het brood altijd in de vorm van een visje'
Uiteindelijk heb je er gewoon niet zoveel over te zeggen. Sommige kinderen eten goed, sommige kinderen eten niet goed. Sommige kinderen slapen goed, andere kinderen niet. Dat de eerste goed sliep of at, wil niet zeggen dat de tweede dat ook gaat doen alleen maar omdat jij zo’n fantastische ouder bent.
En de meeste kinderen gaan na een tijdje zeiken over het eten. Dat heeft niks met lusten te maken, dat is nu eenmaal wat ze doen. En dat is helemaal niets om van de schrikken. Je geeft ze gewoon steeds opnieuw een hapje van iets en verder zoeken ze het maar uit.
En af en toe, bij een middagje uit, nou, dat eet je een kroket. Thuis moet ze wel weer aan de aubergine.
'Ik geef haar alleen maar kroketten,' fluister ik samenzweerderig tegen de oud-collega. 'Uit de airfryer. Dat is gezond zonder vet.'
'Alleen kroketten?' zegt de oud-collega in shock.
'Soms een frikandel,' zeg ik. 'Als het feest is.'
'Ik hou van kroketten,' zegt de dochter nog eens, en houdt het ding triomfantelijk omhoog.
De dochter en ik eten ons broodje kroket op. Arwen sabbelt op haar wortel. Het was een zeer goeie middag.
Lees hier meer columns van Hanneke.