Hanneke Hendrix: 'De journalist vindt mijn columns nergens over gaan'
Hanneke Hendrix woont in de buurt van Nijmegen met man en kind, en heeft onlangs haar derde roman uitgebracht. Ze schrijft boeken bij De Geus, geeft les aan de kunstacademie en de Schrijversvakschool en maakt hoorspelen voor de radio, maar is niet per se gek op grindbakken.
Het is zondagochtend vroeg. Of ja, nou vroeg: het is een tijdstip dat ik vroeger vroeg vond in het weekend. Tegenwoordig begint iedere dag om zeven uur, of het nu een dinsdagochtend is of nieuwjaarsdag, dat maakt niets uit. Zoals mijn vriendin N. vaak zegt: ‘Pas als je kinderen hebt, kun je om half acht ’s ochtends jezelf voor de dichte deur van de HEMA vinden, verbaasd dat die winkel nog niet open is terwijl jijzelf al twee uur op bent.’
Lees meer: Hanneke Hendrix: 'Ik zag haar jongleren met zíjn ballen'
Terwijl ik naar mijn afspraak rijd, is de snelweg zo leeg dat ik bang ben dat ik in een apocalyptische horrorfilm ben beland. Eenmaal op de afspraak is het rumoerig en druk in het wegrestaurant. We beginnen te praten. Er gaat een opnameapparaat aan. We drinken koffie. De journalist vraagt dingen, want mijn derde boek komt bijna uit, al lijkt hij zich daar niet bewust van.
‘Maar goed, over je columns,’ begint de journalist. ‘Ik vroeg me af: vind je zelf nou ook niet dat het… Dat het… Ik bedoel: dat ze niet…’
De journalist denkt na. Ik knik bemoedigend.
‘Nou ja… Niet echt ergens over gaan?’
Ik denk even na.
‘Is dat een vraag?’ zeg ik.
‘Nou ja,’ zegt hij. ‘Ja.’
‘Die vraag snap ik niet.’
‘Nou ja, je columns gaan… Gaan zo over kleine dingen.’
‘Dus?’ vraag ik.
‘Nou ja… Is dat interessant?’ vraagt hij.
‘Vind jij dat interessant?’ vraag ik.
‘Nou ja,’ zegt hij. ‘Niet echt.’
‘Nou,’ zeg ik. ‘Als jij dat vindt, dan moet je dat opschrijven.’
Ineens vind ik het heel jammer dat ik niet meer over een totaal desolate snelweg rij of dat ik niet op moment van spreken voor een dichte HEMA sta.
De journalist moet lachen. Nee, nee, nee, zo laat hij zich niet om de tuin leiden.
Hij zegt: ‘Nee, ik vraag dat aan jou.’
‘Of ik vind dat mijn columns nergens over gaan?’
‘Ja,’ zegt hij.
‘Omdat ze over alledaagse dingen gaan?’ zeg ik.
‘Ja,’ zegt hij.
‘Nee,’ zeg ik.
‘Dus jij vindt niet dat het nergens over gaat?’ zegt hij.
‘Moet ik nou zeggen of ik mijn columns wel of niet ergens over vind gaan? Natuurlijk vind ik mijn columns ergens over gaan, anders zou ik ze niet schrijven!’
‘Ja,’ zegt hij. ‘Maar erg belangrijk is het niet.’
‘Aha!’ roep ik. ‘Ik snap al wat jij bedoelt. Wat je eigenlijk vraagt is: waarom schrijf je niet over klimaatverandering? Waarom neuzel jij over wat je hoort in de speeltuin?’
‘Ja!’ roept hij enthousiast.
Hij is goed bezig. Hij heeft me even voor het blok gezet.
‘Wat bedoel je? Dat ik met mijn dikke reet even lekker met een glas wijn en een wiel brie moet gaan zitten filosoferen over hoe het zou moeten of over hoe je klimaatneutraal moet leven, terwijl ik een houtkachel stook en in een diesel rij. Nee, dat is pas hypocriet.’
‘Maar jij hebt dus geen behoefte om over grotere zaken te schrijven?’ zegt hij.
‘Ik schrijf over grote zaken,’ zeg ik. ‘In mijn romans.’
‘O,’ zegt hij.
Het is even stil. Ik snap zijn irritatie ook wel. En ik snap ook waarom hij alleen een handjevol columns heeft gelezen. Dit is een haastklus die hem in de schoenen is geschoven, anders zat hij hier niet op zijn vrije zondag. Ik moet eigenlijk dankbaar zijn dat iemand deze tijd voor mij, lullig schrijfstertje dat alleen maar over kind’ren schrijven kan, heeft kunnen vrijmaken en er nota bene dan ook nog wat over gaat opschrijven.
‘Nou ja,’ zeg ik na een tijdje. ‘Ik heb een mok met een thermofoto waarop je, als je hete thee in die mok gooit, kunt zien welke gedeelten van de wereld overstromen als de opwarming van de aarde doorgaat. Daar zou ik ook een stukje over kunnen schrijven? Qua de opwarming van de aarde?’
Hij zegt niks. Daarna begint hij over mijn podcast. Hij betaalt wel de koffie. Dat dan weer wel.
Lees meer: Hanneke Hendrix: Holleedertje in de dop
Eenmaal weer huis zoek ik nog even de handleiding van de mok op. Er staat:
‘Show you care with a Climate Change Mug. It won't fix the problem, but it will illustrate it in a really cool way. You can drink your tea or coffee from a mug that says ‘I Love Kittens’ or you can help spread the message with this Climate Change Mug. Of course, not everyone wants to be reminded of planet-wide catastrophe during their afternoon coffee break. But if you're the type of person who confronts difficult issues even during your downtime, you should consider getting one.’
Mooi. Misschien moet ik er ook maar eens eentje naar die journalist opsturen.
Lees hier meer van Hanneke Hendrix.
