'Afscheid nemen bestaat niet,' zong de bekende chansonnier Marco Borsato ooit. En hoewel ik snap wat hij bedoelde, namelijk dat, ook al neem je afscheid van iemand, je diegene altijd met je meedraagt, in je hartje bijvoorbeeld, uiteindelijk is iemand natuurlijk wel gewoon weg. Mijn vrienden hebben er een handje van om een halfjaar of langer naar het buitenland te gaan. In het begin vond ik dat heel lastig, ik denk dat het me onbewust herinnerde aan de scheiding van mijn ouders. Dus elke keer als een vriend of vriendin een tijd wegging, ging eigenlijk mijn vader weer weg. Is psychologie van de koude grond, hoor, maar misschien wel waar. Inmiddels kan ik er beter mee omgaan, omdat het al vaker is gebeurd en iedereen gewoon weer is teruggekomen. 'Ik ga wel weg, maar verlaat je niet,' dat zong Marco ook. Maar onlangs ging een vriendin van ons, Pleun, niet voor een paar maanden weg, of een halfjaar, maar voor onbepaalde tijd. Een jaar. Misschien twee. Misschien voor altijd. Want ze was verliefd geworden op een Zuid-Afrikaan (toen ze daar dus een halfjaar ging studeren) en had na een tijdje latten besloten de grote oversteek te wagen: ze ging emigreren naar Zuid-Afrika, Kaapstad om precies te zijn. Daar ging ze een bestaan opbouwen, kinderen krijgen, nieuwe vrienden maken.

Lees ook: Tim: 'Ik zag de toegevoegde waarde van een huwelijk nooit zo'

Omdat we ruim van tevoren wisten dat ze weg zou gaan, konden we langzaam afscheid nemen. In mijn hoofd dacht ik vaak: dit is de laatste keer dat we zus doen, dit is de laatste keer dat we zo doen. Was de emigratie eerst nog een stipje aan de horizon, langzaam maar zeker kwam de grote dag dichterbij. Soms vond ik het moeilijk om niet alleen maar te vertellen hoe jammer ik het vond dat ze wegging. Ik moest van mezelf ook vooral blij voor haar zijn. Gelukkig heb ik vroeger vier jaar op Jeugdtheater Hofplein gezeten, dus die kennis kwam ineens goed van pas. En toen was daar Het Afscheidsfeest. Met de vrienden hadden we een groepsfoto laten maken door een bevriende fotograaf. Een foto geïnspireerd op de jarennegentigcastfoto’s van Friends en 90210 met als thema 'jeans'. Tijdens het afscheid werd er gelachen, gespeecht en gehuild en zoals bij elk afscheid zongen we luidkeels mee met Marco's Afscheid nemen bestaat niet. Meestal is dat dan ook het moment dat de vriend die weggaat breekt en dat was gelukkig ook nu weer het geval.

Lees ook: Tim: 'De vlekjes zijn terug, nu in haar hals, buikvlies en longen'

De volgende dag deden we met Pleun nog een afscheidsrondje in een sloep over de grachten van Amsterdam, een paar uur later zou ze het vliegtuig pakken naar haar nieuwe leven. En natuurlijk gaan we elkaar nog zien en spreken, maar dat er een hoop gaat veranderen is zeker. In mijn oude kamer had ik ooit eens op de muur geschreven: So wie es ist, bleibt es nicht. Een zin van de Duitse dichter Bertold Brecht. Een waarheid als een koe ook, want alles verandert de hele tijd. Toen we bijna klaar waren met Pleuns ererondje door de stad en onder een brug doorvoeren, stond daar groot op een muur: 'Terugkomen is niet hetzelfde als blijven'. En daar ging ze.

Deze column verscheen eerder in &C magazine 10, 2019. Lees hier meer columns van Tim den Besten. Wil je geen &C meer missen en profiteren van leuke extra’s? Word dan hier abonnee.