De vrouw van mijn vader heeft kanker. Dat is niks nieuws, ze heeft het al heel lang. Steeds steekt het op een andere plek in haar lichaam de kop weer op. Door de vele controles zijn ze er telkens op tijd bij. Al lijkt het soms een haar te schelen.
Ze leerden elkaar kennen toen ze al kanker had, dus sluimerend is de ziekte in hun liefde altijd al aanwezig geweest. En toch hebben ze een leuk leven samen. Een paar jaar geleden trouwden ze, ze kochten een mooi huis en ze gaan vaak op vakantie. Mijn leven is door haar ook leuker geworden, want ze heeft een goede invloed op mijn vader. Alsof zij hem heeft bijgebracht wat echt belangrijk is. Ze vierden onlangs een feestje met familie en vrienden ‘om het leven te vieren’. Ik vind dat dus heel erg lief. De kanker heeft haar waarschijnlijk al lang geleden doen inzien dat morgen niet bestaat en dat alles nu moet gebeuren.

Lees ook: Tim: 'Zo gelukkig dat ik helemaal zo’n gevoeletje in mijn buikie had'

Op het feestje vertelde mijn vader dat ze samen graag kijken naar Beste zangers, en dat ze zo’n fan waren geworden van Brace. Dat vond ik op zich al heel grappig, maar hij vertelde daarna dat hij het management van Brace had gevraagd of hij voor zijn vrouw een speciale versie wilde inzingen van Ave Maria, wat hij zong in Beste zangers. Namelijk met de voornaam van zijn vrouw: Ave Clasina. Ik moest daar dus heel erg om lachen, maar mijn vader was bloedserieus.

Niet lang na het feestje volgde weer een nieuwe controle in het ziekenhuis. Routine, maar met slecht nieuws. ‘De vlekjes zijn terug.’ Dit keer in haar hals, buikvlies en longen. Plekken waar je zéker geen vlekjes wilt hebben, zei mijn vader, terwijl ik in zijn ogen angst zag die hij met zijn lichaamstaal probeerde te verbergen. Een ongemakkelijke spagaat, want tranen vallen dan extra op.

Daar ging ze. Weer de molen in. Weer de dood die om de hoek kwam kijken. De prognose was nog nooit zo slecht als nu. Ik vroeg aan mijn vader of ze kerst wel zou halen. ‘We weten helemaal niks meer,’ zei mijn vader. Chemo werd het. Het was min of meer de laatste optie. Het begon. En we vroegen ons allemaal af: was dit het begin van het einde of een nieuw begin? De eerste chemo. De tweede chemo. De derde chemo. Ik belde vaak met mijn vader en las alles wat ik kon vinden over chemo.

Lees ook: Tim: 'Het voelt nu een beetje als de stilte voor de storm'

Ik ging bij ze langs na chemo nummer huppeldepup en ze zat met een mooie bos haar op de bank. We praatten en dronken thee en ze leek eigenlijk niet zo ziek. Midden in het gesprek drukte ze een foto van haar kale hoofd in mijn gezicht. Toen deed ze haar pruik af. En ik zei dat het haar eigenlijk heel goed stond, wat ook echt zo was. Ik vond haar stoer met haar kale hoofd en haar zoveelste kankerbehandeling. Na de vijfde chemo volgde een nieuwe controle. Waren de vlekjes kleiner geworden?

Ja, de vlekjes waren kleiner geworden.
En ik zag weer hoop in de ogen van mijn vader.

Deze column verscheen eerder in magazine &C 8, 2019. Lees hier meer columns van Tim den Besten.