Ik zat een tijdje terug in de jury van een filmfestival en de andere vijf juryleden waren allemaal vegetariër. We sliepen de hele week in een hotel, moesten de hele dag films kijken en beoordelen en zagen elkaar dan elke ochtend bij het ontbijt. Alles leuk en aardig, niks aan de hand, aardige mensen. Totdat het gebeurde. Terwijl iedereen vrolijk vegetarisch zat te ontbijten, betrapte ik mezelf op iets geks. Aan het buffet keek ik schichtig om me heen, pakte een sneetje brood, flapte er snel wat plakken ham op en legde er vervolgens plakken kaas overheen. Ik pakte mijn bord op alsof er niets was gebeurd en liep supernonchy naar de vega-tafel.
Word ik natuurlijk weer aangesproken in mijn hoofd door het stemmetje dat daar vrij riant woont.

Lees ook: Georgina Verbaan: ‘Het is natuurlijk maar een verhaal’

‘Tim, wat heb jij nou net gedaan?’
‘Ik weet het eigenlijk ook niet, ik had gewoon zo’n trek in ham.’
‘Maar waarom legde je dan die plakken kaas over de ham heen?’
‘Weet ik ook niet.’
‘Nee Tim, ik ben het stemmetje in je hoofd en ik laat je nooit meer met rust als je geen antwoord geeft!’
‘IK BEN GEWOON HEEL BANG DAT AL DIE VEGA’S DAN NAAR MIJN BOTERHAM MET HAM GAAN KIJKEN!!’
‘Maar waarom zou dat zo erg zijn dan?’
‘Omdat zij allemaal vegetariër zijn en ik vind dat ik dat ook zou moeten zijn, maar ik ben gewoon te simpel om vegetariër te zijn.’
‘Hahahahaha!’
‘Ik wil gewoon altijd alles eten wat ik zie.’
‘Dus dan leg je maar een paar plakken kaas over je ham heen
zodat de rest niet kan zien dat je stiekem vlees zit te eten?’
‘Ja, Tim.’

Ik ging zitten aan de ontbijttafel, waar iedereen dus heel pontificaal geen vlees zat te eten. Mensen hadden hun croissants en broodjes belegd met kaas en tomaat en met andere dingen die niet zijn doodgegaan voor ons ontbijt. Het lukte me niet om mee te doen aan het gesprek dat werd gevoerd. Mijn stiekem belegde boterham met ham brandde op mijn bord. Ik had het gevoel dat iedereen dwars door mijn kaas heen keek. Ik nam eerst maar een slokje van mijn koffie. Daar zat sowieso geen dood dier in. Toch? Ik pakte het kopje. Kut. Mijn hand trilde veel te hard. ‘Gaat het wel, Tim?’ vroeg een medejurylid toen de koffie door mijn trillende hand over de rand schudde. En toen brak ik.

Lees ook: Carmen Felix: gevoelsman

‘Jongens, ik moet jullie iets verschrikkelijks vertellen. Ik heb gedaan alsof ik ook vegetariër ben, maar (hier haalde ik met gevoel voor drama de plakjes kaas van de ham af) ik heb gelogen!’ De tafel viel stil. Mensen zetten hun kopjes neer, stopten met eten. Ze keken verward. Waarna een jurylid de stilte doorbrak door te zeggen dat ze me gisteravond toen ik heel dronken was stiekem twee frikandellen zag eten in een steegje, terwijl ik schichtig om me heen keek. Ze waren begripvol, en iedereen gaf me een knuffel en een kus op mijn voorhoofd. Ik vertelde ze dat ik eigenlijk ook echt heus wel vegetariër ben hoor, het enige wat ik nog moet doen is stoppen met vlees eten.