Ik had er toch een goed jaar naar verlangd. Langer zelfs, denk ik, maar ik had het aanvankelijk niet door. Vooral omdat ik het op social media zo vaak voorbij zie komen. Vrienden doen het, familieleden doen het, bekende mensen doen het. En ik kwam er maar niet aan toe. Ik kreeg echt het idee dat ik iets miste. Als ik heel eerlijk ben, voelde ik me ronduit achtergesteld. Ze zaten in de zon, aan de wijn, voor een kunstwerk, lekker, fijn, aan de wandel, op een fiets, plaatselijk buitje, deed ze niets. En maar lachen, met goed haar of naast toetjes met gekaramelliseerde slierten erop die je hier ook gewoon kunt krijgen als je een beetje je best doet. Die zelfs prima in je eigen huis te maken zijn, want dat is helemaal niet zo moeilijk als je water, suiker en een steelpan hebt. En als je ook maar even hebt gedacht dat ik deze onzin rijmend ging voortzetten, ben je zelf niet helemaal lekker, want om te lachen is dit allemaal zéér zéker niet.

Ik ging ‘op citytrip’. Naar Barcelona. Ik was bekend met het fenomeen. Ik had het vaker gedaan, maar altijd alleen. Dat was voornamelijk omdat er niemand was die meekon. Zo deed ik de vergane-glorie-tour toen ik 35 werd. Ik ging naar Praag, probeerde er tussen de drommen toeristen Kafka’s voetsporen te ontwaren, woonde een slecht opgevoerde opera bij, telde in een hotel met uitzicht op een muur hoeveel houten schrootjes er in het plafond verwerkt zaten en pakte van Praag de trein naar Boedapest om tussen kapotgeschoten muren en leeggezopen uren te genieten van mijn eenzaamheid.

Lees ook: Georgina Verbaan: 'Pisang Ambon is a bitch

Deze keer reisde ik echter niet alleen. Toch had ik er niet bij stilgestaan dat het gevoel van urgentie om het leuk te hebben veel groter wordt wanneer je met een ander reist. Als je de laissez-faire-benadering wilt toepassen op reisgebied – en dat wilden wij, omdat we dat bij onze persoonlijkheden vonden passen – loop je de godganse dag wifi te zoeken om op booking.com weer te kunnen zoeken naar hotels, want die heb je heel laissez-fairig nog niet geboekt als je ‘nog iets aan het toeval wilt overlaten’. Als je er dan een gevonden hebt, moet je zoeken naar metrostations. In metrostations is het van belang om geen paniek te veroorzaken en dus moet je de neiging je eigen dood en die van vele anderen te visualiseren onderdrukken, en dat gaat dan toch gepaard met hyperventilatieaanvallen die je dan ook weer moet onderdrukken.

Dus ga je geregeld op zoek naar plekken waar je tussen het zoeken door wijn kunt drinken, die niet bevolkt worden door al die andere toeristen die tijdens het zoeken maar ergens zijn neergestreken. Op een terras met uitzicht over de haven en duizenden krioelende mensen – waar communicatie met tafel- genoten het beste via whatsapp kon geschieden vanwege de geluidsinstallatie die op tien stond, met ’t waarschijnlijke doel de mensch te helpen met stoppen met denken – daalde het besef op mij neer. Ik tikte een bericht: ‘Ik weet wat ze zoeken. Hun huis.’ Want dat is uiteindelijk het hoogtepunt van citytrips: thuiskomen. Daar doe je het voor. Maar dat was ik even vergeten.

Deze column verscheen eerder in magazine &C 11, 2017. Lees hier meer columns van Georgina Verbaan.