Piep piep. Een WhatsApp-bericht. Van mijn vriendin B. Nee, dat ga ik niet openmaken. Eén WhatsApp-bericht kan ze niet sturen. Daar is ze psychisch en lichamelijk niet toe uitgerust. Haar vingers kunnen niet stoppen na op send gedrukt te hebben, en haar hoofd ook niet. Dat ratelt dan door, of je het nou leest of niet, en die vingers struikelen erachteraan. Over de opvang, haar verpeste haar, de date met de luchtgitaar spelende man van Tinder die haar hoofd in haar badkamerkastje duwde toen hij klaarkwam en raar huilde, over het effect van verbandspray op foundation en andersom en of het onbeleefd is om van iemand die op doorreis is te verlangen dat hij komt helpen om het kastje weer recht te hangen. Nu kan ik dus niet op mijn telefoon, want anders ziet ze dat ik online ben. Piep piep piep piep piep piep. Ik zet ’m op stil. Nu zoemt hij.

Lees meer: Georgina Verbaan: 'Ik heb veel te danken aan panfluitperuanen'

Ze vindt het niet erg als je het niet meteen leest. Ze wil gewoon iets in een put dumpen. Ik heb haar al een paar keer aangeraden om dat op Twitter te gaan doen, maar dat begrijpt ze niet, zegt ze. Ik denk dat ze Twitter heel goed begrijpt, maar je kunt een mens niet dwingen. Zoem zoem. Straks, als ik binnen ben, beantwoord ik haar. Misschien. Eerst door de kou dat huis in zien te komen. Ik heb rantsoen. Hapjes en drank. Insneeuwen geen probleem. Beter zelfs, insneeuwen zou perfect zijn. Als ik een surfplank, aambeeld, opgezette krokodil, een bom en een zware stalen kluis in huis had, zou ik ze na binnenkomst allemaal lichtvoetig voor de deur schuiven.

Maar gewoon de deur op slot en de bel eruit trekken, kan natuurlijk ook. Ik heb de vreselijkste bel op aarde. Het is een geluid dat eieren kan pellen. Echt, als ik vier gekookte eieren voor mijn deurbel zou zetten en er belt zo’n overenthousiaste bezorger aan – je weet wel, niet zo een die doet alsof hij is langs geweest terwijl je gewoon keurig al je afspraken zat af te bellen omdat je al uuuren op de beste persoon en dat belangrijke pakje zat te wachten, maar zo’n ijverige, montere die om half acht ’s ochtends lang aanbelt, in het weekend, op die ene dag dat je kunt uitslapen – nou, dan staan er zo vier beleefde eitjes naast hun schaaltjes te glimmen. Volgend weekend eens proberen.

Lees meer: Georgina Verbaan: 'Hoe weiger je een verhaal?'

Een geluid! Niet normaal. Zoem zoem. De bel heeft eenzelfde effect op je hersenvlies. Ook het vocht tussen schedelpan en grijze massa wil weg als dat ding zijn duivelse klank uitstoot, maar dat gaat niet. Het mag een wonder heten dat het nog nooit uit mijn oren op de muur gespoten is. Ik weet niet hoe hersenvocht eruitziet, maar stel me er een gele, licht plakkerige substantie bij voor die mijn kat Fred vast graag van de plinten likt, mocht het ooit zover komen. Zoem zoem zoem. Ik ben binnen. Deur op slot. Bel eruit. Eerst wijn. Zoem zoem zoem. Slokje. Misschien nog even mijn jas uit. Ja, nu kan ik die berichten wel lezen. O. Ze had er twaalf berichten voor nodig om te zeggen dat ik niet moet schrikken, maar dat ze even offline gaat dit weekend en niemand wenst te spreken. Wat is het toch prettig om op elkaar ingestelde vriendinnen te zijn.


Deze column verscheen eerder in magazine &C 11, 2018. Lees hier meer columns van Georgina Verbaan.