Het zijn de kleine dingen die het hem doen, zegt men weleens. Er wordt volgens mij mee bedoeld dat geluk in kleine dingen zit. Ik weet niet of ik het daarmee eens ben. Net nog, ik neem op een maandagochtend – die zomaar dé maandagochtend der maandagochtenden zou kunnen zijn qua nietszeggendheid – plaats in de La Place van de Bijenkorf (geen idee hoe ze het eetgedeelte hier noemen) en neem een slok van mijn reeds lauw geworden thee. Er staat instrumentale muziek op die onmogelijk door een mens met inlevingsvermogen gecomponeerd kan zijn, en de verwarming staat op tien. Alles is eigenlijk vrij normaal, zou je zeggen. Misschien.

Lees ook: Georgina: 'De vroege jaren 90 zijn het laatste staartje vrijheid'

Ik heb zicht op de Dam. Ik hoef vanaf deze hoogte niet heel erg mijn best te doen om me voor te stellen dat ik in Madurodam ben. Plukjes toeristen voeren duiven of schuifelen langs de levende standbeelden. Ze zijn zo klein met hun rugzakjes en tasjes. Ze doen werkelijk schattig aan. Zou ze zo kunnen opvegen met een stoffer en blik, mijn monsterlijk grote kop thee tussen de poppetjes kunnen zetten, ze nat kunnen niezen.

Vanaf het Paleis kijkt het reusachtige beeld de Vrede ook op de bedrijvigheid neer. Het is een mintgroen uitgeslagen beeld, een vrouwspersoon in gewaad, dat refereert aan de Vrede van Münster, dat verdrag dat gesloten werd toen de mensen na tachtig jaar oorlog voeren ook weleens iets anders wilden doen. In haar rechterhand heeft ze een olijftak, de linker omklemt de staf van Mercurius. Nee, niet zo’n staf, you dirty aap. Het is een betamelijke toestand, hoor. Ik zie zelfs eenhoorns. God, stel je voor dat de Vrede hier echt al honderden jaren de staf van Mercurius stond te bepotelen, wat een bedevaartsoord voor de vrije liefde was Amsterdam dán geweest? Dan lagen hippies nog steeds kinderen te baren op de Dam.

Maar goed, een staf dus, denk aan een toverstaf maar dan voor het zwaardere toverwerk. Naast haar staan Gerechtigheid en Voorzichtigheid. Is dat niet prachtig? De Vrede van Münster zou zon en euforie met zich meebrengen. Ik wist dit ook allemaal niet, maar las het, en nét op het moment dat ik over de zon en euforie uitgelezen ben, piept die gouden bal op zijn allergoudst achter een wolk vandaan en vliegen alle duiven als één duif op van het plein voor een kunstige luchtshow, een spektakel dat zijn weerga niet kent. Dat hele plein met al die poppetjes staat in sprookjesachtig licht, en de duiven, die gekke half kale schobbejakken met hun stomppootjes, vliegen de mooiste rondjes over de Dam, van hoog naar laag, alsof ze samen één brein delen, en schieten dan glorieus dat schurftige Damrak op, zo langs de ramen van de Bijenkorf.

Lees ook: Georgina: 'In de ban van de poes'

En ik zit toevallig front row. Geluk is soms overrompeld worden door schoonheid. Het is niet niks, het is niet klein, zo’n plein, euforie en vrede, de zon, de duiven, hun vleugels in dat gouden licht. Ja, een kopje thee kan vast ook een geluksmoment zijn, maar alleen als je je neerlegt bij je lot. Al is het maar voor een moment. Geluk is ook de schoonheid en grootsheid van het alledaagse herkennen. Je verbonden weten. Noem dat maar klein.


Deze column verscheen eerder in magazine &C 5, 2019. Lees hier meer columns van Georgina Verbaan.